Zoveel te regelen

Twee hoofden op een kussen
Giechelen
Fluisteren
Een diepe zucht
Samen onder een deken
Gewatteerd
Want er hangt vorst in de lucht
Praten over jongens
Over school en zoveel meer
Van elkaars leren
Opgroeien
Woordspelletjes
Nog maar een keer
Mijn lieve zus en ik
Deelden een kamer
Deelden een bed
Onvergetelijke herinneringen
En ik wed
Dat als ik haar weerzie
En begroet met een dikke zoen
Over een paar weken
Staat de tijd even stil
En zijn we even weer samen kind
Net Als toen



Goeiemorgen lieve mensen



Bij jullie stormt het, hier is het lekker rustig en aangenaam, het zonnetje is even weg maar met een temperatuur van vooraan in de 20 is het lentegevoel van lekker zunke, lekker windje, lekker waerke zeker volop aanwezig.

Mijn gedicht gaat natuurlijk over Ine en ik, toen we nog op de Koninginnelaan woonden, tot ongeveer 1967 deelden we samen een kamer, aan de achterkant rechts van ons huis. Langs ons de jongenskamer en aan de voorkant de kamer van mijn ouders en een piepklein kamertje met een rond raam.

We hadden geen verwarming, alleen een kachel in de grote gezellige keuken waar we altijd zaten, daar stond een pan op te pruttelen of als we allemaal in bad gingen, in de grote zinken teil die mijn vader op twee stoelen die tegenover elkaar stonden zette, hingen er handdoeken en onze hemdjes op de blinkende stangen rond die kachel. Een keer zette ik mijn babypop op de gloeiende plaat, die pop ging daarna met een platte bil door haar leven.

Ook was er een haard in de voorkamer waar we voordat we tv kregen en daar vaker zaten, alleen werd gebruikt voor bezoek en voor etentjes met kerst en zo. Ook stond daar de radio en een grote bank waar we nog een foto maakten met baby Paul.



Die haard, het was iets speciaals denk ik want ik herinner me Lammetje van Cup, uren lang liggend op zijn buik om naar de vlammen te kijken nadat hij hem geinstalleerd had, om zeker te weten dat hij kwaliteit leverde, toen kostte dat niet extra.



Dus boven geen verwarming, daarom een dikke donkerrode gewatteerde deken waaronder het heerlijk slapen was, we praatten veel, deden woordspelletjes, woorden die omgedraaid ook wat betekenden, we werden het nooit moe. 's Morgens werd je dan wakker met ijsbloemen op de ramen en je moest met je warme adem een opening maken in het ijs om naar buiten te kijken en soms werd je overweldigd door wat je zag, sneeuw, maagdelijk, in de grote tuin, met alleen hier en daar vogel voetstapjes, de wereld was wit, zuiver, net als niets dat kon veranderen...



Op koude winterdagen werd ons water afgesloten op het toilet in de gang want het mocht natuurlijk niet bevriezen en dan stond er een kan met water, als je dat nu aan de kids verteld kijken ze je aan alsof je een verhaal over de middeleeuwen vertelt maar het is nog geen zestig jaar geleden.

Later verhuisden we naar de Gelrestraat waar Paul nog steeds woont en waar ik dadelijk ook weer intrek als ik nog niets heb, met verwarming, wat een luxe en in plaats van een soort linoleum was er vloerbedekking, van muur tot muur maar geen grote kamer voor de zusjes. Nee een kleine kamer met plaats voor een stapelbed, ik boven, een bureatje want ik ging toen al naar de hbs en een boekenrek dat achter mijn hoofdkussen hing, met een kleine radio waar ik op zondag naar Radio Luxemburg luisterde.



Ook geen grote tuin, geen zelfgekweekte groentes maar een grasveldje waar soms op heldere avonden mijn vader en ik naar de sterren keken, languit liggend op de grond, meestal zonder te praten maar zo waardevol in mijn herinneringen.



Dat kamertje heeft geen bed maar wel hetzelfde paarse behang van toen, toen ik er vorig jaar binnenliep, ging ik echt weer terug in de tijd, dit was mijn kamer toen ik mijn eerste vriendjes had, dit was de kamer waar ik mijn eerste huwelijksaanzoek kreeg, dit was de kamer waar werd gelachen en gehuild, waar Ine en ik onze ruzies hadden, waar ik nog onschuldig was en geen idee had van wat er komen ging.



De afgelopen week ging zo snel, ik mis Freckles, mijn poezemaatje, pratend in haar eigen taaltje, ik mis niet de haren die overal rondvlogen, tot zelfs in mijn koffie soms. Ik kreeg gisteren een kaart in de post van de dierenkliniek, a loving memory, mooi !!



Maandag was ik niet lekker, die gedoe met die pensioenen maakte me zenuwachtig dus na de middag ging ik naar huis en begon ik te bellen.

Allereerst naar social security om een afspraak te maken, na een wachtijd van ruim 50 minuten en een hele hoop gedoe om me te vinden zei de dame (na ja dame, ze was niet echt beleefd maar ronduit bot), eerstvolgende afspraak is voor 27 maart, ik zei nee kan niet, telefoon misschien, dezelfde datum. Nu moet je weten dat er voor heel Jacksonville met zijn 750.000 inwoners er maar EEN kantoor is voor aanvragen pensioen, arbeidsongeschikheid, voedselbonnen, noem maar op.

Dus even mijn ongelofelijke ergenis gevoel aan de kant en de ING gebeld want mijn pas is verlopen en ik kan niet internet bankieren. Nou dat had ook even wat voeten in de aarde. Mijn nieuwe pas ligt bij Rob, dat weet ik nu. Ze moeten een code opsturen naar mij (nee mevrouw, kan niet naar uw zoon) en die moet ik ingeven om weer te kunnen bankieren. Dus ik denk, een weekje maar nu kreeg Rob van de week een brief over een code om iets te activeren dus nu ben ik weer even de kluts kwijt. Gelukkig kan ik ze via skype bellen, ik ga even afwachten of ik wat krijg en dan gaan we vandaar gewoon verder.



Donderdag hadden we onze potluck en deze keer had ik tomaten soep met balletjes op het menu staan, ik had dat al zo lang niet meer gemaakt mede ook doordat ik de laatste keer niet alle ingredienten kon krijgen. Nu had ik bijna alles en woensdag maakte ik een grote pan, met een groentemengsel dat ook bloemkool bevatte, met prei en uit, met varkensvlees en tomaten, uit blik maar zeer smakelijk en met macaroni om het te binden. Na alles door de passevit te hebben gedraaid gingen de ballen van varkensgehakt erin en voila, het was heerlijk en de grote pan die mee naar het werk ging was helemaal op. Vrijdag hebben we nog wat restjes gegeten en drie liter soep was weg !!



Vrijdag had ik vrij want ik had geen rust met dat social security gedoe. Het kantoor, over de rivier, opende om 9 uur en ik stond om half negen in de rij met zo'n 30 mensen voor me. Ik dacht twee uurtjes maar tot mijn grote verbazing werd ik al om kwart over negen geroepen. De aardige dame achter het loket telde snel even uit dat Martin';s survivors benefit (nabestaanden uitkering) meer was dan mijn pensioen, mijn pensioen is veel minder dan dat ik dacht omdat ik naar het buitenland vertrek en er daarom meer belasting wordt ingehouden, slim he, die Amerikanen. Bovendien zou ik ook voor medische verzekeringen betalen die ik niet nodig heb dus we houden het bij de uitkering die ik al krijg sinds december. Ook besloot ik om het gewoon via mijn Amerikaanse bank te blijven doen, haar oren klapperden toen ik begon over stortingen naar het buitenland en sinds ik , als die beginnen, niet meer hier ben om dingen te regelen, neem ik geen enkel risico. Als iemand iets verkeerds doet, kan ik naar mijn centjes fluiten en niemand weet waar het is. Ik moest toen een half uur wachten om met een jongeman te praten over mijn verandering van adres. Hij hoorde mij aan en was het met me eens over die betalingen. Ik gaf hem Rob's adres, als ik dat dadelijk wil veranderen moet ik naar de Amerikaanse ambassade in Nederland om dat te doen...



Om net na tienen stond ik buiten, rond dezelfde tijd dat ik de week tevoren er binnen stapte met die rijen mensen, nu was er misschien een derde van die mensen aan het wachten, vrijdag, Valentijnsdag en snert weer waren denk ik debet aan de snelle vooruitgang, lekker en goed getimed.



Ik ging naar Costco voor benzine, 2.09 dollars voor 3.8 liter, daarna naar walmart want ik moest nog bubblewrap hebben, nee niet voor de zenuwen maar om mijn spulletjes in te wikkelen. Ik kocht een grote rol en nog wat leuke dingetjes. Daarna naar huis, het was al ruim voorbij lunch tijd en ik besloot om het de boel de boel te laten, het regende en het was een perfecte stemming voor Disney. Ik ben begonnen met alle klassieke Disneys te bekijken, gisteren tussen het werken door Sleeping Beauty, Sneeuwwitje, Pinocchio en Peter Pan. Dat gaat prima terwijl je tegelijkertijd opruimt, dozen doorsnuffelt en noem maar op.



Vanmiddag ga ik met Susan naar de marine basis supermarkt , ik heb ontzettende zin in haring, zal de vastelaovend wel zijn, misschien breng ik ook wat rode bietjes mee, en misschien ga we even naar Ringhaver park aan de rivier.



Morgen weer werken, ik moet nog veertien keer 's morgens opstaan , in mijn autootje stappen en naar mijn werk gaan en dan is het over en uit, ik kan dat !!



Ik heb nog een paar ziekte dagen en nog 4 uur vrij dus hier en daar knibbel ik er nog wat af. Vrijdag speelt VYNL en ik kijk er naar uit om Ricky te zien, hij is weeropgeknapt en heeft nieuwe tanden, haha



Ik wens jullie een prachtige week en natuurlijk voor het komende weekend een supertijd tijd van feesten en plezier



Groetjes van Mariet