Stairway to heaven
Blijf op de hoogte en volg Mariet
10 November 2018 | Verenigde Staten, Jacksonville
Licht
aan het einde van de tunnel
de treden van de trap
zijn verlicht
ren naar boven
laat je meenemen door licht en warmte
dans, zing, aan het einde aller tijden
gedragen door liefde
voor altijd rust en evenwicht
Goeiemiddag lieve mensen
Ja ik weet het, het is zaterdag en eigenlijk moet ik mijn huis schoonmaken voor de volgende week maar het kan niet, niet na alles van de laatste dagen, uren, minuten.
Het was een speciale week en hij is nog ten einde maar over een paar uurtjes rijd ik richting Georgia en ben ik morgen middag pas terug en misschien lukt het dan, dat poetsen, misschien..
Woensdag met Darian naar het Jason Bonham concert, zo lang naar uitgekeken en ondanks het gezeur van Raini dat Darian niks weet van Led Zeppelin songs en zo en dat zij zou hebben moeten gaan, bracht ze ons toch weg.
We zitten helemaal voorin de zaal, perfecte plaatsen en konden alles goed zien.
Het begon om acht uur, met een film van John, als jonge jongen en het verhaal dat hem de drummer van Led Zeppelin en voor altijd vereeuwigde. Hij stierf in 1980, veel te jong maar zijn zoon Jason heeft duidelijk de talenten van zijn vader geerfd. Het was puur 3 uur genieten, van alle songs met briljante zanger en gitarist, de drums van Jason, de bas speler en de man in de achtergrond op keyboards. Alle bekende songs kwamen voorbij, alles werd luidkeels meegezongen door een enthousiast publiek en toen op het laatst Stairway to heaven voorbij kwam hield ik het niet droog, zingen, lachen door mijn tranen en na de toegift, a whole lotta love, was het tijd om naar huis te gaan.
Ik sliep nog heel lang niet, emoties, vragen,zo duidelijk en ook onduidelijk, tegenstrijdigheden in mijn hart, van wat te doen en vooral wat niet te doen maar ja, soms moet je beter weten maar daarover later meer.
De volgende morgen pas om half twaalf beginnen en ik was laat thuis, boodschappen, toen chicken pot pie maken voor vrijdag en toen zag ik dat Myra me had geprobeerd te bereiken.
Ik belde haar , mum was overleden die middag.
Betty had heel veel moeite met eten, wilde ook niet meer, al heel lang maar bij de lunch op donderdag verslikte ze zich, moest heel veel hoesten en ofschoon ze haar weer rustig konden krijgen besloot de dokter van het tehuis om haar toch maar even naar het ziekenhuis te laten gaan voor een longfoto om te kijken of er etenresten waren blijven zitten want die kunnen longontsteking veroorzaken.
De ambulance kwam, het is maar een paar minuten, op hetzelfde terrein en dus dat zou zo gepiept moeten zijn.
De broeder in de ambulance zei later, ze zuchtte een paar keer diep en was gewoon weg, als een blad meegenomen door een plotselinge vlaag wind.
Myra en Tom werden direct gebeld dus die zagen haar nog, ik niet meer, het was te laat.
Ze had per testament aangegeven dat ze niks wilde, geen dienst, geen opbaren, helemaal niks. Zo snel mogelijk cremeren en dan haar as verstrooid in de Blue Ridge Mountains, in Tennessee of North Carolina.
IK was blij voor haar, eindelijk een einde aan haar lijden, niet zo zeer pijn maar hartepijn, verdriet zo immens en angst voor het donker, de kou, het onbekende.
Doordat er geen officiele dienst is krijg ik geen minuut vrij voor haar overlijden, ik was zo boos en geschokt toen ik dat hoorde op mijn werk vrijdag morgen. Daar sta je dan, met lege handen, met niks.
De kinderen namen het goed op, niet echt onder de indruk, in hun ogen was hun granny allang weg, allang geen deel meer van hun drukke leven, Raini met haar nieuwe vriendje, Darian met haar kinderen en Ian, tja, Ian met niks doen.
Ik was overstuur, door alles, mijn ziek zijn en daardoor haar niet kunnen opzoeken, haar dood maar ook wat er later die dag zou gebeuren en waar ik nog niet uit was indien het zou gebeuren dus om twaalf uur hield ik het voor gezien en ging naar huis.
De middag duurde eeuwig, eindelijk was het zes uur en kon ik in de douche en optutten voor de avond. Vynl speelde in Mercury Moon, heel dicht bij werk en het plan was oorspronkelijk dat ik naar Damon en Glory zou gaan, daar zou douchen, eten (vandaar die chicken pot pie) en dan naar het optreden dat pas om 10 uur begon to kwart voor twee 's nachts.
Ik kan bijna niet geloven dat dit pas 24 uur geleden is.
Ik was er dus om half zeven en we aten snel wat en ik kreeg een rondleiding door hun huis, heel mooi, heel ruim met een heuse jungle room waar drie honden en een kat het heel gezellig hadden. Na kennis te hebben gemaakt met de beestenboel en lekker buiten op het overdekte terras van de beslist lagere temperaturen te hebben genoten was het tijd om te gaan. Ze boden aan dat ik op de bank kon slapen als ik wilde zodat ik een pilsje kon drinken.
De bar was leuk, heel gezellig en we hadden volle bak, er werd volop gedanst en voordat ik wist was de avond om. Ricky en ik hebben gepraat en toen hij hoorde dat ik bleef slapen bij Damon en Glory op de bank besloot hij mee terug te gaan naar hun huis en even te blijven.
We dronken nog wat en hij bleef nog een uurtje, het was fijn en we zien wel wat er van komt, its complicated natuurlijk maar ik had zoiets van, ik heb even nodig dat iemand me lief vind en me vasthoudt, ik denk hij ook.
Vanmorgen maakte Damon ontbijt voor ons, heerlijk, aardappels, gebakken met ui en worst en eieren en lekkere koffie maar om tien uur besloot ik naar huis te gaan.
En nu zit ik hier, ik heb besloten om naar Georgia te gaan, ik ben al zo lang niet meer geweest, ik wil met Kelly praten, over dit en andere dingen. Me in de warmte van vrouwen bij elkaar en met elkaar onderdompelen. Lekker koken voor hen en dan zien we morgen wel weer.
Ricky zie ik woensdag als ze in mijn buurt op treden. En dan moet ik tien dagen wachten voor ik hem weer zie, in Starke. Ik kan niet naar hem gaan, dat is het its complicated deel, hij kan hier komen maar tja, de kids en ik kan niet de hele tijd bij Damon en Glory op de bank, ik vond het toch al moeilijk, dit was helemaal niet gepland, het gebeurde spontaan maar zat er stiekem toch aan te komen en ik kan mezelf wel vertellen dat het misschien niet verstandig is maar ...oh jeetje
Dit is heel persoonlijk, ik weet het en ondanks alles voel ik mij gelukkiger dan ik een hele lange tijd heb gedaan.
Oh bijna vergeten, nog even vermelden wat er buiten na afloop van het concert gebeurde. Ik stond met Alta, de vrouw van drummer Joe, buiten bij de apparatuur te wachten op de auto en ineens komt er een meisje, vooraan twintig naar buiten met vriend, denk ik en nog wat mensen. Ik had mijn nieuwe shirt aan, groen, hippie stof en met een groen vest van Glory want het was frisje, binnen ook.
Ze liep naar me toe en begon het vest te schikken, voor en toen ging ze met haar hand over mijn boezem, ze zei, wat mooi stof, bijna net velours maar dat is het niet he en ze bleef maar aanraken. Ik was helemaal perplex, ze was waarschijnlijk dronken en Alta zei later, wow, dat heb ik nog nooit meegemaakt, nou ik ook niet.
Liefs van Mariet
aan het einde van de tunnel
de treden van de trap
zijn verlicht
ren naar boven
laat je meenemen door licht en warmte
dans, zing, aan het einde aller tijden
gedragen door liefde
voor altijd rust en evenwicht
Goeiemiddag lieve mensen
Ja ik weet het, het is zaterdag en eigenlijk moet ik mijn huis schoonmaken voor de volgende week maar het kan niet, niet na alles van de laatste dagen, uren, minuten.
Het was een speciale week en hij is nog ten einde maar over een paar uurtjes rijd ik richting Georgia en ben ik morgen middag pas terug en misschien lukt het dan, dat poetsen, misschien..
Woensdag met Darian naar het Jason Bonham concert, zo lang naar uitgekeken en ondanks het gezeur van Raini dat Darian niks weet van Led Zeppelin songs en zo en dat zij zou hebben moeten gaan, bracht ze ons toch weg.
We zitten helemaal voorin de zaal, perfecte plaatsen en konden alles goed zien.
Het begon om acht uur, met een film van John, als jonge jongen en het verhaal dat hem de drummer van Led Zeppelin en voor altijd vereeuwigde. Hij stierf in 1980, veel te jong maar zijn zoon Jason heeft duidelijk de talenten van zijn vader geerfd. Het was puur 3 uur genieten, van alle songs met briljante zanger en gitarist, de drums van Jason, de bas speler en de man in de achtergrond op keyboards. Alle bekende songs kwamen voorbij, alles werd luidkeels meegezongen door een enthousiast publiek en toen op het laatst Stairway to heaven voorbij kwam hield ik het niet droog, zingen, lachen door mijn tranen en na de toegift, a whole lotta love, was het tijd om naar huis te gaan.
Ik sliep nog heel lang niet, emoties, vragen,zo duidelijk en ook onduidelijk, tegenstrijdigheden in mijn hart, van wat te doen en vooral wat niet te doen maar ja, soms moet je beter weten maar daarover later meer.
De volgende morgen pas om half twaalf beginnen en ik was laat thuis, boodschappen, toen chicken pot pie maken voor vrijdag en toen zag ik dat Myra me had geprobeerd te bereiken.
Ik belde haar , mum was overleden die middag.
Betty had heel veel moeite met eten, wilde ook niet meer, al heel lang maar bij de lunch op donderdag verslikte ze zich, moest heel veel hoesten en ofschoon ze haar weer rustig konden krijgen besloot de dokter van het tehuis om haar toch maar even naar het ziekenhuis te laten gaan voor een longfoto om te kijken of er etenresten waren blijven zitten want die kunnen longontsteking veroorzaken.
De ambulance kwam, het is maar een paar minuten, op hetzelfde terrein en dus dat zou zo gepiept moeten zijn.
De broeder in de ambulance zei later, ze zuchtte een paar keer diep en was gewoon weg, als een blad meegenomen door een plotselinge vlaag wind.
Myra en Tom werden direct gebeld dus die zagen haar nog, ik niet meer, het was te laat.
Ze had per testament aangegeven dat ze niks wilde, geen dienst, geen opbaren, helemaal niks. Zo snel mogelijk cremeren en dan haar as verstrooid in de Blue Ridge Mountains, in Tennessee of North Carolina.
IK was blij voor haar, eindelijk een einde aan haar lijden, niet zo zeer pijn maar hartepijn, verdriet zo immens en angst voor het donker, de kou, het onbekende.
Doordat er geen officiele dienst is krijg ik geen minuut vrij voor haar overlijden, ik was zo boos en geschokt toen ik dat hoorde op mijn werk vrijdag morgen. Daar sta je dan, met lege handen, met niks.
De kinderen namen het goed op, niet echt onder de indruk, in hun ogen was hun granny allang weg, allang geen deel meer van hun drukke leven, Raini met haar nieuwe vriendje, Darian met haar kinderen en Ian, tja, Ian met niks doen.
Ik was overstuur, door alles, mijn ziek zijn en daardoor haar niet kunnen opzoeken, haar dood maar ook wat er later die dag zou gebeuren en waar ik nog niet uit was indien het zou gebeuren dus om twaalf uur hield ik het voor gezien en ging naar huis.
De middag duurde eeuwig, eindelijk was het zes uur en kon ik in de douche en optutten voor de avond. Vynl speelde in Mercury Moon, heel dicht bij werk en het plan was oorspronkelijk dat ik naar Damon en Glory zou gaan, daar zou douchen, eten (vandaar die chicken pot pie) en dan naar het optreden dat pas om 10 uur begon to kwart voor twee 's nachts.
Ik kan bijna niet geloven dat dit pas 24 uur geleden is.
Ik was er dus om half zeven en we aten snel wat en ik kreeg een rondleiding door hun huis, heel mooi, heel ruim met een heuse jungle room waar drie honden en een kat het heel gezellig hadden. Na kennis te hebben gemaakt met de beestenboel en lekker buiten op het overdekte terras van de beslist lagere temperaturen te hebben genoten was het tijd om te gaan. Ze boden aan dat ik op de bank kon slapen als ik wilde zodat ik een pilsje kon drinken.
De bar was leuk, heel gezellig en we hadden volle bak, er werd volop gedanst en voordat ik wist was de avond om. Ricky en ik hebben gepraat en toen hij hoorde dat ik bleef slapen bij Damon en Glory op de bank besloot hij mee terug te gaan naar hun huis en even te blijven.
We dronken nog wat en hij bleef nog een uurtje, het was fijn en we zien wel wat er van komt, its complicated natuurlijk maar ik had zoiets van, ik heb even nodig dat iemand me lief vind en me vasthoudt, ik denk hij ook.
Vanmorgen maakte Damon ontbijt voor ons, heerlijk, aardappels, gebakken met ui en worst en eieren en lekkere koffie maar om tien uur besloot ik naar huis te gaan.
En nu zit ik hier, ik heb besloten om naar Georgia te gaan, ik ben al zo lang niet meer geweest, ik wil met Kelly praten, over dit en andere dingen. Me in de warmte van vrouwen bij elkaar en met elkaar onderdompelen. Lekker koken voor hen en dan zien we morgen wel weer.
Ricky zie ik woensdag als ze in mijn buurt op treden. En dan moet ik tien dagen wachten voor ik hem weer zie, in Starke. Ik kan niet naar hem gaan, dat is het its complicated deel, hij kan hier komen maar tja, de kids en ik kan niet de hele tijd bij Damon en Glory op de bank, ik vond het toch al moeilijk, dit was helemaal niet gepland, het gebeurde spontaan maar zat er stiekem toch aan te komen en ik kan mezelf wel vertellen dat het misschien niet verstandig is maar ...oh jeetje
Dit is heel persoonlijk, ik weet het en ondanks alles voel ik mij gelukkiger dan ik een hele lange tijd heb gedaan.
Oh bijna vergeten, nog even vermelden wat er buiten na afloop van het concert gebeurde. Ik stond met Alta, de vrouw van drummer Joe, buiten bij de apparatuur te wachten op de auto en ineens komt er een meisje, vooraan twintig naar buiten met vriend, denk ik en nog wat mensen. Ik had mijn nieuwe shirt aan, groen, hippie stof en met een groen vest van Glory want het was frisje, binnen ook.
Ze liep naar me toe en begon het vest te schikken, voor en toen ging ze met haar hand over mijn boezem, ze zei, wat mooi stof, bijna net velours maar dat is het niet he en ze bleef maar aanraken. Ik was helemaal perplex, ze was waarschijnlijk dronken en Alta zei later, wow, dat heb ik nog nooit meegemaakt, nou ik ook niet.
Liefs van Mariet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
