Nadenkertje...

mien mooder zei altied

wat det inne kop haet

haet ut noch neet urges anges

en ze had geliek

wat dees afgelaope week weer bliekt

ich ging der veur

volle pulle

en wilse wete veur wat

den laes en kiek



Goeiemorgen lieve mensen



Het was een test, deze week en wat voor eentje, ik denk niet dat ik in de laatste jaren zo zeker was van iets dat moest gebeuren dan afgelopen donderdag maar we beginnen bij het begin.



De dagen waren lang, nog steeds overwerken en deze week ook weer, er komt voorlopig nog geen einde aan en dat betekent geen vrij, geen kans om eerder naar huis te gaan.

Het niet roken gaat perfect, ik voel me lekker en toch, er knaagde iets aan me en ik wist eigenlijk niet wat. Nou ja, ik wist het wel maar het leek iets ombereikbaars. Ik had al ingeschreven voor een gratis kaartjes maar die kans is zo klein en ik wist niet goed wat te doen tot donderdag middag.



Floyd, die twee bureaus verder zit begint ineens te zingen, Bad Company. Ik zei, Floyd hoor ik dat goed, dat kun je niet doen, niet vandaag, alles behalve vandaag. Ik bedoel hij is 26 of zo, hij zou dat liedje niet eens moeten kennen toch !!

Hij vroeg waarom en ik heel passioneel, Paul Rodgers speelt vanavond in Daily's Place en ik kan niet gaan want ik heb geen kaartje en ik kan niet vrij krijgen.

Nu eerst voor velen van jullie die geen idee hebben over wie ik het heb. Paul Rodgers is een Engelse zanger, eerst voor Free - grote hit Allright now in 1970, ik was 16 en vertelde mezelf, ooit trouw ik met een rockzanger toen ik hem op tv bij Beatclub zag. Later was hij de zanger voor Bad Company , hij is 68 en heeft een stem die nog steeds ongelofelijk is. Ook was deze tour, genaamd de Free Spirit tour met Ann Wilson, de beroemde rock zanger van de band Heart - mijn zus Ine had vroeger hun lp Dreamboat Annie. En Jef Beck, nu 74 jaar oud en een super gitaar speler uit Engeland.

Het knaagde en vrat, zou dit mijn enige kans zijn om Paul live te zien, waarschijnlijk wel dus op een gegeven moment dacht ik, ik ga ervoor en keek voor tickets. Op Stubhub hadden ze nog kaartjes, voor 20 dollars, dat was een teken en ik bestelde er eentje, moest uitgeprint worden, ik hoopte alleen dat ik op tijd van de telefoon af zou zijn want de dag ervoor moest ik een uur langer blijven vanwege een moeilijk geval.



Ik was om 5 uur afgewerkt, het concert begon om 7 uur. Terwijl ik om punt 5 naar buiten liep belde ik Raini, ze zou om half zes afgewerkt zijn en ja, ze wilde wel taxi spelen, we moesten naar downtown en daar draait zij haar hand niet voor om.



Ik startte mijn auto en reed uit mijn parkeerplaats en voelde het al, platte band, voor links, geen idee hoe dat kwam. Ik zette de auto aan de kant en had even een paniekaanvalletje natuurlijk. Damon kwam aanlopen en Ricky en samen zetten ze de krik eronder en verwisselden ze de band voor de donut, mijn thuisbrengertje. Toen was het bijna half zes en ik dacht, dat haal ik best.



IK wilde de auto starten met de sleutel aan de remote en ik voelde dat iets niet goed zat, ik had de remote in mijn hand en het sleutelgedeelte zat in het kontakt, ik dacht, dat kan niet, wie wil niet dat ik ga ?

Gelukkig kon ik de sleutel er gewoon uit halen maar ik had die remote nodig om de kracht te zetten hem te draaien, alleen met die sleutelbaard ging het niet, we hebben zelfs met een tangetje geprobeerd, ik kreeg hem zover rond dat de radio aanging maar dat was het wel. De reserve sleutel, die hing bij Susan op haar keukenrekje dus onbereikbaar. Ik liet de mannen de auto in een parkeerplaats duwen en vroeg Ricky om hulp, hij woont niet zover van mij af, hij zei, Mariet natuurlijk help ik, je bent mijn vriend.



Hij bracht me naar huis en zou me vrijdag morgen ook weer ophalen met reserve sleutel. Thuisgekomen stond Raini al te wachten, ze was maar een beetje gestressed, ondertussen was het 6 uur. Ik rende snel naar Susan voor de sleutel zodat ik haar de volgende morgen niet om 7 uur zou moeten lastigvallen en kleedde me om. Toen dacht ik, verdorie, dat ticket moet ik uitprinten, op mijn werk ging dat nog niet, ik had nog geen bevestiging dus maar weer naar Susan maar die was ondertussen met Todd weg om wat te eten. Gelukkig kwam haar buurvrouw Susy net thuis die die gevraagd, natuurlijk mag je wat uitprinten. Na veel gedoe met mijn wachtwoord dat niet pakte kon ik eindelijk de bevestiging uitprinten maar geen echt ticket, vraag me niet waarom.



Ik waagde het erop, Raini en Ian in de auto, ik mee en ik zei, wacht maar op de parkeerplaats tot ik ben dat ik binnen ben want zij zei, die laten je er niet in en ikke, dat zullen we wel zien.



Na in de rij door de beveiliging wat ook 10 minuten duurde en ja hoor, dit is geen kaartje mevrouw, er is geen barcode. Ik dacht, kan me niks schelen, blijf buiten op het muurtje zitten en luister ik alleen. Toen werd er iemand anders bijgeroepen en die meneer verwees me naar het ticket loket, daar werd mijn naam opgezocht op hun computer, en daar was ik, bewijs dat ik heus een kaartje had gekocht, kreeg mijn kaartje en was binnen.

Ann Wilson was net begonnen, het enige Heart nummer wat ze zong Barracuda en het klonk fantastisch. Ze zong allerlei liedjes, covers van de Eagles, David Bowie en dat voor 45 minuten. Ik had een mooie plek, niet zover van het podium. Het is een amphi theater , wel overdekt, heel mooi en de stoeltjes zijn best comfortable.

Na Ann kwam Jeff Beck, het meeste van zijn werk is instrumentaal maar er was voor sommige nummers een zanger, heel goed, mensen om me heen zeiden, oh dat is Paul maar ik hoorde het wel, nee hoor, kon er niet aan tippen.



Om kwart voor tien kwam hij op het podium en zong de sterren van de hemel, alleen voor mij, alle bekende nummers behalve Bad Company, hoe vreemd is dat. Ik zat totaal te genieten, had razende honger, had immers geen tijd om te eten met al dat gedoe - oh de strap van mijn tas was ook nog gebroken tijdens de haast je repje tijd - en omdat het buiten was kon ik af en toe een pufje van mijn nicotine stickie nemen. Om half elf was het laatste nummer en ik liep al naar buiten om Raini te bellen en toen die toegift waardoor het allemaal begon voor mijn 48 jaar lange fascinatie voor Paul Rodgers, Allright now baby we're allright en ja ik was allright.....



De dag erna minder want het was een korte nacht, ik kon niet slapen met allemaal die muziek in mijn oren. Achter zat een ouder stel, hij grijs haar, grijze baard en zij een bloemetjes tent jurk, opeens legde deze man die ik nooit eerder zag, zijn handen op mijn schouders en schreeuwde in mijn oor, i have never been to a concert this loud...hahaha het was hilarisch.



Vrijdag duf, Frank was jarig dus gauw felicitatie verstuurd en toen werken, het was een hele lange dag maar ik heb het gehaald. Ik vertelde aan Warner op het werk wat er allemaal was gebeurd en hij zei, nee Mariet, het was niet dat iemand niet wilde dat je ging, het was iets dat ten alle tijden wilde voorkomen dat jij in die auto stapte, nadenkertje



Gisteren rustig aan gedaan, eerst een nieuwe band op mijn autootje en toen naar de Walmart voor die sleutel want zonder reserve, nee dat is me te link. Ze konden de oude niet repareren, de remote doet het nog dus die zit apart in mijn tas en na 1.91 betaald te hebben had ik mijn extra sleutel die naar Susan ging.



Chicken pot pie op het menu, wat vrienden van Ian over voor dinner en naar Raini's winkel om dan eindelijk die vierde tuinstoel te kopen want ze waren halve prijs, nog wat kleine dingetjes en ik lag om half tien in bed, total loss.



Vandaag gaan we chinezen als Raini terug is van het werk, ik moet dadelijk naar Costco want Kenya op mijn werk is jarig en iedereen heeft bijgedragen voor een super lekkere taart en een fruitschaal met druifjes, dadels en meloen om van te smullen.



Weer iets van mijn bucket list, als je nu vraagt, wie wil je perse zien qua bands, ja er zijn er nog wel een paar maar de grote drie, te weten de Eagles, Crosby, Still and Nash en nu Paul heb ik gezien. Lang op moeten wachten maar meer waardevol dan ooit





Liefs van Mariet