Sterke vrouwen

weet je, sterke vrouwen
sterke vrouwen zoals wij
die geven niet zo maar op
maar vechten zij aan zij

wij steunen elkaars noden
zoeken altijd voor een troostend woord
wij balanceren door het leven
blijven overeind op elk slappe koord

wij motiveren, imponeren
al is er soms een innerlijke strijd
we blijven overeind in stormachtige dagen
en raken ons geloof niet kwijt

ik geloof in sterke vrouwen
rotsen, fundamenten van de levensbouw
geloof hoop en liefde, ons motto
zusters die ik vertrouw

Goeiemorgen lieve mensen,

Vanmorgen iets later dan normaal, ik heb warempel tot zeven uur geslapen dankzij een halve slaappil van Martin. Ik werd in eerste instantie om kwart voor zes wakker maar dommelde weer naar lalaland voor even. De hele week was het vijf uur met een uitschieter naar gistermorgen toen ik om drie uur klaarwakker was en dat met een dag werken voor de boeg. Gelukkig hoef ik zaterdags geen telefoon gesprekken aan te nemen en ik heb me dan ook echt niet uitgesloofd, alleen maar naar collega’s geluisterd en beoordeeld. Gedurende dit ben ik weer begonnen met haken en het resultaat van gisteren, 27 armbandjes, de basis is er, het versieren zal het meeste werk worden maar het geeft me weer wat te doen.

Martin en ik hadden net een interessante discussie over gedrag, hoe moeilijk het is om normaal te blijven onder deze druk. Dit naar aanleiding van een grap van hem gisteravond, ik was net in slaap aan het vallen toen mijn telefoon ging en ik schrok me een hoedje, hij belde me vanuit de woonkamer met een of andere stomme vraag, kon het niet eens goed verstaan en ik werd ontzettend boos. Hij voelde zich erg schuldig en heeft direct zijn spijt betuigd. Boos worden op iemand die heel erg ziek is, dat is heel moeilijk want je voelt je schuldig, je wilt die ander niet pijn doen, je wilt alles mooi en sereen maar zo werkt het niet dus hebben we erover gepraat en ja, ik mag boos worden als hij iets doet wat ik niet goed vind. Gek hoe erover praten je zo close kan doen voelen, we gaan tenslotte dit gevecht samen aan, ik ben zijn maatje, zijn houvast en hij is waar ik dit allemaal voor doe, deze strijd, deze ontzettende verwarring.

We hadden onze portie weer deze week, hoe anders maar we beginnen bij het begin want dat is altijd een prima plaats om te starten.
Maandag was ik vrij, Labor Day en ofschoon we niks echt gepland hadden was het een lekker relaxed weekend, Martin kon redelijk en ik sliep veel tussendoor, hier een uurtje en ook daar. In de latere middag had ik net afgesproken met Susan om naar de Thrift Store te gaan op Edgewood omdat daar alles 50% afgeprijsd was toen mum opeens voor de deur stond, onaangekondigd met een schaal chickenwings en de nodige boeken en zo. Susan was extra gestopt met haar werk voor mij dus ik ging evengoed en liet moeder en zoon achter om dan maar samen even quality time door te brengen. Bij de Thrift Store was het lekker druk en nadat we wat kleding hadden uitgezocht stonden we maar liefst 20 in de rij voor de kassa. Gedurende die tijd pikte ik nog een jurk op dus mijn oogst, een groene zonnejurk, een groene mouwloze blouse, een lime tshirt met borduursels en een allerschattigs rokeje met shorts in – ze noemen het een skort hier = skirt en short – beige met witte polkadots, passende bij eenzelfde poloshirt dat ik heb. Dat alles samen kostte me 7 dollars en een cent !!! Susan moest lachen, bijna alles groen en vroeg me of ik een money day had (even uitleggen, geld hier wordt geassocieerd met de kleur groen), ik zei, ja nodig !
Toen we thuiskwamen was mum er nog steeds, ze had niet echt veel gezegd volgens mijn husband, in ieder geval niks over zijn vader dus nog niet veel wijzer en ze vertrok weer snel huiswaarts.

Martin’s vader, misschien heb ik het verhaal al eens verteld maar hier gaat hij nog eens dan. Na gescheiden te zijn van haar tweede man, Tom’s vader, mr Gaylord besloot mum dat ze een dochter wilde en ze ging een soort van relatie aan met een man die getrouwd was die man heeft een zoon, Kenny die in leeftijd maar een paar maanden scheelt met Martin). Geen dochter maar weer een zoon was het resultaat, jaren lang in zijn jeugd dacht Martin dat mr Gaylord zijn echte vader was en beetje bij beetje kwam hij erachter dat dit niet het geval was maar vragen aan zijn moeder,dat bracht niks op anders dan steeds weer een andere naam en minimale informatie. Hij kreeg de meeste informatie van zijn broer Tom die 6 jaar ouder is en zich dus dingen herinnerde van die tijd. Volgens beide bronnen heette de man Charlie maar we hebben verschillende achternamen om uit te kiezen en we kunnen niks nakijken in een miljoen inwoners stad. Het lijkt erop dat hij in Orange Park woonde, een vrouw en kinderen had, Martin heeft tenminste nog een broer en een paar zussen maar dat was het. Ik heb de vorige week mum een beetje onder druk gezet, darmkanker is heel vaak iets dat in de familie zit, het zit niet in de hare dus misschien aan vader’s kant, ik vertelde haar dat ik vind dat Martin en zijn kinderen recht hebben om te weten wat ze geerfd kunnen hebben, medisch gezien en voor het vorige weekend belde ze. Ze had het nummer van Kenny, had geprobeerd hem te bereiken maar het nummer was afgesloten. Ze had iemand in het telfoon boek gevonden met dezelfde naam en volgens haar had die vrouw op internet gezocht en de persoon (Martin’s vader) was 15 jaar geleden overleden. Einde verhaal ? we weten het niet. Martin zegt dat zijn moeder zoveel verhaaltjes voor zichzelf heeft gemaakt dat ze misschien niet meer weer wat waar is en wat niet. Ik had dus gehoopd dat toen ze maandag kwam, hem hierover zou vertellen maar geen woord.

De hele week zaten we aan te hikken tegen vrijdag, daarom het slechte slapen natuurlijk. Om 12.20 zaten we op de derde verdieping van een groot patient outsource center met een schitterende blik op de skyline van Jax, aan de andere kant van de rivier van de landing en iedereen was ontzettend aardig. De medische assistente Kim (komt later nog terug in dit verhaal) noemde mijn schat kiddo en probeerde maar hem een fles water te geven en zo. De dokter, Matthew Luke is niet Amerikaans van oorsprong zoals de meeste dokters hier schijnbaar maar ik kon hem niet echt thuisbrengen. De info op internet zegt dat hij 61 is maar hij ziet eruit als iemand begin 50, heel erg aardig en open. Hij wierp een blik op alles en deed een onderzoek dat beslist pijnlijk was voor mijn schat, hij liep helemaal rood aan. De dokter zei dat het waarschijnlijk endeldarm kanker was, als een platte pannenkoek en daarom hadden ze het op de eerste scan gemist. Met uitzaaingen naar de longen maakt het de status stage 4, normaal niet te genezen maar zei hij, met de juiste behandelingen heeft hij nog heel wat jaartjes voor de boeg, het ligt eraan hoe het allemaal aanslaat natuurlijk. Hij belde persoonlijk naar de assistente van de GI dokter (GI staat voor gastrointestinal, de route die je voedsel aflegt van waar het binnen komt tot waar het eruit komt dus je maag en darmen) om een afspraak te maken, als dokters bellen gaat het sneller denk je niet. Hij sprak ook met de dokter zelf (tegen assistente: laat hem mij even bellen, wat 5 minuten later gebeurde) en we kunnen er maandag al terecht. Deze dokter gaat een biopsie regelen, dit wordt gedaan tijdens een colonoscopy, een onderzoek waar een slang in je darmkanaal wordt gebracht. Dit is puur routine, aan iedereen boven 50 wordt dit elke 5 jaar aangeraden om de darmen te controleren op poliepen die het eerste stadium van darmkanker kunnen veroorzaken. Na de uitslag van de biopsie moeten we weer terug naar dr Luke, dat is woensdag in een week en dan wordt de officiele diagnose gesteld en een plan van behandeling opgezet. Dr Luke denkt niet in eerste instantie aan opereren in verband met de uitzaaingen naar de longen denkt hij dat chemo en bestraling meer effect heeft, de darmkanker is al uitgezaaid dus dat is voor hem geen prioriteit. Hij schreef slaappilletjes voor, eindelijk die eigenlijk meer zijn om je rustig te houden, tegen paniek aanvallen genaamd ativan

http://nl.wikipedia.org/wiki/Lorazepam

als je het allemaal leest krijg ik zo’n gevoel van ach gatsie maar ik wil ook niet dat hij pijn heeft of helemaal niet meer slaapt.

Ook schreeft hij percaset 7.5 voor, die Martin twee weken ervoor al van zijn huisarts kreeg, voor twee weken. Op weg naar huis kwamen we in een een hoosbui met onweer en alles erop en eraan. We stopten bij de Walgreens halverwege om de recepten af te geven maar kregen daar te horen, de percaset heeft u twee weken geleden al gehad en het was een dertig dagen recept dus kom over twee weken maar terug. Ik herinner me nog precies dat de dokter zei, dit is voor twee weken maar er was een foutje gemaakt met het recept, in plaats van 4 maal daags 2 pillen stond er vier maal daags een pil en dan is 120 voor een maand en wat we ook zeiden, het had geen zin, we kregen niks. Toen had ik even een hele erge inzinking, ik moest erg huilen en Martin werd boos en zei, ik ga niet naar die dokter maandag voor nog meer pijnlijke onderzoeken als ik geen pijn stillers heb. Ik belde vanuit huis de medische assistente, Kim, daar is ze weer, en legde de situatie uit. Zij vertelde me dat ik terug moest naar de huisarts want daar was de fout waarschijnlijk gemaakt dus ik belde de huisarts en sprak met dr Michel. Hij was even verward maar beloofde me te kijken wat hij kon doen, natuurlijk niet op vrijdag middag maar we maakten een afspraak voor woensdag. Dan maar zie die paar dagen door te komen met wat we nog hadden en zo nodig nog wat bij te kopen via via. Een half uurtje later rinkelde mijn telefoon, ja hi met Kim, ik heb met dr Luke gesproken, welke apotheek ? de dokter wil de apotheker spreken want 2 weken zonder pijnstillers, dan kan beslist niet !!! Tien minuten later belde ze weer, jullie kunnen ze ophalen !!! Ik heb haar uitvoerig bedankt, wat een zegen, een dokter die de extra mile gaat voor zijn patienten, dat is wat we nodig hebben, om mij de gerustheid te geven dat Martin in goede handen is en dat er alles gedaan wordt voor ons. Kim zei dan ook, als je iets nodig hebt, laat het ons weten.

Nu denkt je einde goed, alles goed maar natuurlijk werkt het zo ook niet. De avatin, geen probleem, 90 pillen, $7.00 betalen dus klasse. De percaset, sorry mevrouw, meneer maar jullie hadden er al 120, twee weken geleden en de verzekering vergoed er maar 200 per maand dus dat betekent, ik kan jullie er 80 geven en de verzekering betaalt het meeste, ik moet in dit geval $ 10.00 betalen want ik ben door mijn deductable (eerste 100.00 voor medicijnen is out of pocket) of ik kan jullie de volle 120 geven maar dan is het helemaal voor jullie rekening, dat is dan 130.00 dollar, kassa !!! We zijn voor de 80 gegaan en zien daarna wel weer verder.

Ik had even een pauze ingelast met typen want mijn kids waren op skype en eens te meer realiseer ik me dat OMA het mooiste woord van de wereld is. Bedankt voor de foto’s !!
Vandaag zondag, ik ga helemaal niks, niks doen en alleen maar genieten van de rust, van een goede film en lekkere ribjes uit de oven later vanmiddag.

Ik weet niet of het gedeeltelijk te maken heeft met de morfine die Martin slikt maar er gebeuren vreemde dingen in dit huis de afgelopen dagen. Hij hoort stemmen, hij ziet dingen bewegen die er niet zijn, zijn asbak verplaatst zich van een tafel naar de ander, ik ben mijn schaar kwijt en…de tv gaat vanzelf aan, iets wat ik zelf zag gebeuren en ik slik niks. We kwamen thuis vrijdag van de dokter en de tv was aan, op een kanaal waar niks op is. We zetten hem uit en even later sprong hij weer vanzelf aan. De afstandsbediening lag op de tafel, geen kat die er aan kwam, geen vinger die hem aanraakte. Na vrijdag was dat over maar Martin hoorde ‘s nachts geluiden in de keuken en ging kijk – ik sliep – en in het midden van de keuken stond een van mijn tupperware bakjes op de vloer, rechtop, ongeveer twee meter van het open kastje waar het bakje normaal instaat. De kat lag de hele tijd langs hem op het kussen te slapen dus die was het niet geweest. Jaren geleden hadden we ook hetzelfde, geluiden in het huis, laden die open en dicht gingen dus ons spookje is weer terug. Misschien kan het ons helpen met de loterij, ik heb gisteren twee lotto loten gekocht, hoofdprijs is 203 miljoen, we hoeven dat niet allemaal maar wie weet, straks even de uitslag controleren.

Ik ga er weer van tussen, Martin heeft wentelteefjes met kaas gemaakt en het ruikt heerlijk in huis, gelukkig kan hij weer langer staan nu met de pijnstillers…allemaal dankjewel voor al het meeleven, het geeft zoveel steun, allemaal die berichtjes doen ons zo goed, God Bless !!!

Liefs….Mariet xxxx