Mag het zwaailicht even aan ? - Reisverslag uit Washington, D. C., Verenigde Staten van Mariet Knippenberg - WaarBenJij.nu Mag het zwaailicht even aan ? - Reisverslag uit Washington, D. C., Verenigde Staten van Mariet Knippenberg - WaarBenJij.nu

Mag het zwaailicht even aan ?

Door: Mariet van Knippenberg

Blijf op de hoogte en volg Mariet

21 Februari 2010 | Verenigde Staten, Washington, D. C.

Hallo aan alle lieve mensen daar

En....de vastelaovend goed doorstaan, nu zijn jullie natuurlijk allemaal driftig aan het vasten en onthouden..hehe
Ik heb niks gevierd dus hoef ik dat ook niet te doen !!

Ik heb me toch weer wat meegemaakt deze week
Woensdagavond kwam ik terug van werk en op de snelweg ongeveer 5 km van ons huis op de middenbaan hoorde ik ineens boom boom boom en de auto begon te slingeren. Het eerste wat in mijn gedachten kwam was klapband, die band heeft het eindelijk begeven en zo was het ook. Ik manouvreerde naar de rechtse baan, gelukkig was er op dat moment niemand langs me, kon in de gauuwigheid niet mijn alarmlichten vinden want alles gaat zo snel en kon eindelijk op de vluchtstrook tot stilstand komen. Dan kom je erachter dat 100 km per uur best wel snel is en Lucille is groot en zwaar maar ik kon stoppen bij een lantaarnpaal. Ik stapte out om de schade te bekijken en mijn linkervoorband was aan flarden, helemaal kapot. Ik bedacht me net wat te doen, of ik naar huis zou lopen want zoals jullie weten heb ik geen mobieltje en ik kon dus nier bellen. Amerikaanse wegen hebben in de bebouwde kom niet dat geweldige telefoonsysteem zoals in Nederland. Gelukkig stopte een paar minuutjes later een politie auto en een aardige agente stapte uit. Ze vroeg wat er aan de hand was en of ze kon helpen. Ik vertelde dat ik een donut (thuisbrengertje) achter in de bak had maar ik heb nog nooit een band verwisselt dus bood ze aan dat voor mij te doen. Onze krik paste niet onder de auto omdat die band lek was en de auto dus lager was aan die kant. Na haar hele kofferbak leeg te hebben gehaald vond ze eindelijk haar krik die kleiner en lager was. Ze krikte de auto op maar toen bleek dat de donut niet past. Martin vond het ook al raar dat die donut met de auto kwam want in 1985 toen Lucille gemaakt is waren er nog geen donuts. Ik had ook nog de oude rechtervoorband in de bak maar omdat die behoorlijk kaal was weigerde officer Roberts die band erop te leggen omdat ze dat onverantwoord vond. Ze belde her en der maar het stomme is, er zijn zoveel winkels 24 uur per dag open maar natuurlijk niet degenen die je met zoiets nodig hebt en Triple A, de Amerikaanse variant op de ANWB is verschrikkelijk duur als hje geen lid bent. Uiteindelijk heeft ze rond 11.30 Martin gebeld die natuurlijk al bezorgd was (hij vertelde me later dat hij al verwacht had dat dit gebeurd was toen ik na elven nog niet thuis was). De agente bood aan om me naar huis te brengen. Het was zeer koud in de wind en ik mocht plaats nemen achter in de policecar nadat ze eerst vroeg of ik geen gun bij me had (pistool). We moesten er allenei om lachen maar dat zijn de regels. Er is niet heel veel plaats achter in een politieauto en de bank is kaal plastic (voor als een arrestant ziek wordt en zo). Het is ook allemaal getralied en als je er eenmaal inzit kun je zelf niet de deur openmaken natuurlijk. Zo'n politieauto is uitgerust met heel wat apparatuur, natuurlijk de com en ook een laptop en allerlei technische zaken. Op de weg naar huis hebben we gezellig zitten te kletsen over Nederland en hoe het hier gaat met rijbewijzen en hoe de politie werkt. Ze zou teruggaan naar de auto en een broefje bevestigen dat we de volgende dag terug zouden komen voor de auto zodat Lucille niet op last van de politie zou worden opgesleept (gebeurd normaal binnen 8 uur)
De volgende morgen kwam mum langs en bracht ons terug naar Lucille. ze was een beetje gehavend, mijn spiegel aan de linkerkant was afgebroken en we vonden de spiegel niet dus het kan niet echt van een auto komen, ze stond een stuk van de weg af en waarschijnlijk is iemand gestopt en heeft hem afgebroken en meegenomen of weggegooid.
Martin legde de reserveband erop en we zijn meteen naar een plaats gereden waar ze goede tweedehandsbanden verkopen en voor 35 dollar had Lucille een nieuwe band die er heel goed uitziet, heel goed profiel dus ik ben weer even goed voor een tijdje.
We gaan binnenkort naar de junkyard (sloop) om voor een andere spiegel te kijken.
Op deze dag had Martin gelukkig geen aanval maar de dag erna was het weer raak, twee keer maar liefst. Ik bod elke dag dat het ophoudt, geloof me.

Het weer is eindelijk aan het verbeteren, het is nog wel koud in de nacht, zo'n 5C maar overdag loopt het kwik nu weer op naar 20C en her is heerlijk buiten, ik ga dadelijk de tuin in om mijn perkje schoon te maken en ik ga ook al de bonen planten. Dat doe ik in een bak die binnen voor het raam omt te staan. Er is een heleboel dor spul maar de aardbeien beginnen al flink uit te lopen en ook de bloemen doen een poging.

Dat was het voor vandaag, een beetje later in de dag als normaal want ik heb uitgeslapen. P&M is zonder internet en dus ook zonder livestream en ik kon dus vanmorgen niet naar Minse Winse luisteren maar heb natuurlijk wel mijn gedicht en de verzoekjes ingestuurd (zwaai zwaai naar Jacques), Marianne is vandaag jarig en ik heb haar al even gebeld. Skype is tegenwoordig niet zo duidelijk maar het komt allemaal goed en ik ga later Mieke bellen, die is overmorgen jarig en ik heb haar al eeuwig niet meer gesproken.


Een fantastische week gewenst en succes met het vasten vooral aan Marij's onlijn club

Mariet xxxx


Nao al die vastelaoves daag
begint den tied van vaste
gen sjlok, gen lekkernieje
toe ginge de keukses kaste
onthouding, wat is det auch weer
ich lierde det in de klas
in de kleine kattechismus
van de pesjtoer, klein maar kras
ut betaekent des se dich inthels
van alle lekkere dinge
maar auch van danse en zoe meer
van fieste en van zinge
noe is det allemaol aojerwets
nemes deut det mier
misjien aswoensdig of goeje vriedig
misjien maar eine kier
maar toch ut hej waal wat, die waeke
met sjnuupkes in de glaze pot
en den maar wachte wies ut paose waas
den hing de sjlokvlag weer in de top

PS ik heb natuurlijk niet gevraagd of het zwaailicht even aan mocht hehe

  • 23 Februari 2010 - 14:36

    Mariet:

    Ik kreeg een mailtje van Yvonne dat ze niet kon reageren hier, nu heeft zij mijn emailadres dus ik krijg de reactie toch wel (bedankt voor al die leuke mails XX) maar voor diegenen van jullie die mijn mailadres niet hebben : dutchpebble@yahoo.com

  • 24 Februari 2010 - 14:25

    Addy:

    Wel leuk ! MEt het zwaailicht aan ! Heb je dat ook weer meegemaakt.. haha :)

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Verslag uit: Verenigde Staten, Washington, D. C.

Mariet

Ik woon in Jacksonville Florida samen met mijn man Martin. Ik werk voor at&t en doe technical support voor internet. Ik heb twee zonen en twee kleindochters, Martin heeft een zoon en een dochter en een kleindochter Mijn hobbies zijn koken, bakken, schrijven en de natuur

Actief sinds 21 Dec. 2006
Verslag gelezen: 292
Totaal aantal bezoekers 460204

Voorgaande reizen:

31 Mei 2008 - 30 November -0001

Mijn eerste reis

Landen bezocht: