Een week geleden vloog ik nog

Paarde bloem pluisjes

gevangen

in een bolletje van glas

ik verbaas me

over de eenvoud

en dat het pas gisteren was

dat ik als kind

zo'n pluizebol deed verwaaien



Goeiemorgen lieve mensen



Het is alweer zondag, een week geleden zat in hoog in de lucht, op 12 km in het vliegtuig met weemoed maar ook met dankbaarheid voor de heerlijke tijd in Limburg. Mijn kinderen, de kleindochters, mijn lieve zus en broers en hun aanhang, wat een warmte en liefde heb ik ondervonden.

Maar ja, dat gaat weer voorbij en de realiteit wacht, het is al bijna als een droom.



Ik ben weer terug in de hitte, het tempo van alledag en ik denk maar steeds, nog twee jaar, wel een beetje langer want ik heb me vergist, ik zag aow datum 05.08, dat is hier acht mei maar in Nederland is dat 5 augustus maar anyway, het komt er aan, een dag dichterbij morgen.



Het zou maar zo kunnen zijn dat ik met 66 hier met pensioen kan, alle websites vertellen me dat maar toch, ik kom niet terug in de winter, geen denken aan, ik wil zo lang mogelijk tot de zomer van 2020 wachten. Nog eenmaal lente in Florida, de mooiste van het jaar hier, zeker weten. Nog genoeg uit te vlooien tot dan, we zullen zien.



Ik word nu gebombardeerd met brieven en formulieren, een pensioen al afgekocht, van de Office Depot dus dat krijg ik dit jaar september, een ander, van een ander, de Boerenbond, wacht ik nog op antwoord.



Wie weet hoe oud ik word en 20 euro per maand, das niks toch, liever de hele hap nu.



IK heb echt genoten van die drie dagen vrij aan het begin van de week, lekker lui ofschoon heel vroeg op, films, voetbal en shoppen. Susan blijgemaakt met haar vaasje met molentje en ze vonden de kaas heerlijk.



Donderdag weer werken, rustig beginnen bij het trackerteam en blij dat ze waren dat ik weer terug was, Christie zei, zonder jou loopt het niet goed, altijd goed om dat te horen.

Ik had chocolade meegenomen en dat ging er grif in natuurlijk.

Vrijdag de hele dag aan de phone en een heel erg blije Lori om me te zien, you were very much missed !!



Gisteren moest ik ook werken van 8 tot 5 maar het ging snel voorbij en toen ik thuiskwam en in mijn stoel neerplofte met koffie checkte in natuurlijk facebook want je wilt tenslotte weten wat er in de wereld gebeurt. Ik zag dat Vynl speelde, Damon's band, in Starke en ik dacht, ik ben te moe en het is te ver maar het bleef knagen. Het huis was heel stil, Ian sliep, denk ik, hij heeft veel last van een verstandskies en kan amper eten en zijn maag is van streek maar dat zijn zenuwen, dat weet ik.

Ik bleef maar terug gaan naar dat optreden, ik wilde niet hier alleen zitten, ik wilde samen met vrienden genieten zelfs als ik er 45 minuten voor moest rijden. Ik had nog niks gegeten en bleef met mezelf in discussie gaan. Het is zo leuk maar het is ver, ik moet alleen terug in het donker en ik ben hier nog nooit naar toe gereden. Uiteindelijk kwam ik tot een compromis met mezelf, ik ga douchen en als ik me fit genoeg voel ga ik. Ik had mijn kleren al klaarliggen op bed dus de uitkomst was al bekend haha. Om kwart over zeven reed ik aan, GPS aan het rijden maar.

Het was echt gemakkelijk te vinden, ze hadden al een set gespeeld (van zeven tot elf was het programma) en ze waren zo blij mij te zien, ik kreeg een dikke knuffel van Glory en Damon zei, ha wereldreiziger. De band was niet meer hetzelfde, zoveel veranderd in drie, vier weken. Scotty, de drummer was weg en ze hadden een extra gitarist die heel goed zong en een andere drummer. Dit waren bandleden waar Rick, de bassist eerder mee speelde. Die band viel uit elkaar omdat hun lead gitarist plotseling overleed. De naam blijft Vynl maar het is zo veel meer nu met twee gitaren en drie goede stemmen en ik genoot volop. Ook van mijn eten trouwens, gebakken garnalen met een gepofte aardappel en appelmoes.



Om elf uur weer richting home, een lekker relaxed ritje en toen even tot rust komen, dat krijg je na zo'n avondje rock en ook heel veel blues, ik kijk uit naar het volgende optreden.



Vandaag zou de party van Julius zijn die twee werd maar het is uitgesteld tot volgende week zaterdag. Dat wordt nog een druk weekend want zaterdag komen Wendy en Jan met hun kids langs op weg van Savannah naar Orlando. Ik ga lekker voor hun koken, iets echt Amerikaans, daarover de volgende week meer, er moeten ook verrassingen zijn het leven.



Dat betekent dat ik een week heb om mijn huis een beetje op orde te krijgen, er moet veel gepoetst worden en opgeruimd, ook oogjes toegedrukt, zeker weten en ik moet de hele week werken.



Vanmiddag ga ik voetballen kijken, zelfs in mijn eentje geniet ik ervan, Ravyn is bij haar nana, April's moeder en ik weet niet wanneer ze terug komt.



Ik verlang naar een lekker stuk abrikozenvlaai met slagroom, ik verlang naar vier kinderarmen om mijn middel en een stemmetje dat zeg, oma ik ga je missen. Ze zijn in Unterammergau nu, in de bergen waar wij vroeger hun vader en oom mee op vakantie namen. Ik mis een arm om schouder van Frank en de bezorgdheid van Rob. Ik mis al die lieve mensen, al die hallo's en hojje's, al die, wil je koffie en hoe gaat het met je.



Ik mis Martin's schouder om op uit huilen terwijl hij zegt, dont cry baby want hij wist niet wat hij met me aan moest dan.



Liefs van Mariet xx