We hebben een kleinzoon !!!

Klein hummelke
kleine jong
ich heel dich veur de ierste kier
en toen ich zachjes un leedje zong
dees dich dien auge aope
en keeks in die van mich
toen ging de hemel aope
en wat bleef waas unne glimlach
op mien gezich


Halli hallo lieve lezers,


Wat weer een week van uitersten, van opperste frustratie tot supergeluk en dan allemaal in een dinsdag geperst.

Na een relaxed weekend met een rustige zondag was het dinsdagmorgen voor Martin aan de chemo en bestraling te beginnen. Hij had er helemaal geen zin in en liet dat ook heel duidelijk merken. Ik had dinsdag vrij en had vanalles gepland, keuken eens goed poetsen als hij weg was want het zou een paar uurtjes duren, die eerste chemo. Om kwart voor elf nog geen busje om hem op te halen dus ik maar weer bellen. Er was een ongeluk op de Buckman Bridge dus de bus was laat. Om kwart over elf werd hij dan eindelijk opgehaald dus hij deed eerst bestraling om twaalf uur. Om half een, ik was net even bij Walmart om wat boodschappen te doen, ging mijn telefoon, ik kon de frustratie in zijn stem duidelijk horen ofschoon de verbinding slecht was, statisch en zijn zinnen braken af. Kom me halen verstond ik, ze willen 135.00 anders doen ze niks, ik heb niks bij me. Ik vroeg, waarom brengen ze je niet thuis. Het bleek dat de chauffeur terug gepland was voor ongeveer 4 uur en er dus niet was. Ik zei, heb je bij de balie gevraagd of er iets anders geregeld kan worden en hij hing op. Een kwartiertje later, toen ik thuis was belde hij weer, weer een slechte verbinding, kom me halen, waarom wil je me niet komen halen. Hij had dus nog duidelijk niets gevraagd en ik hoorde weer maar gedeeltes van wat hij zei en hij hing weer op. Even later weer, kom me halen, ik zit hier vast dus ik pakte mijn tas en liep de deur uit, weer de telefoon en laat maar, ik kom zo naar huis, heb vervoer, ik vertel wel als ik thuis ben.

Ik bellen, naar de locatie, wat is er aan de hand. Ja mevrouw, de chemo is 137.00, nee ik weet niet waarom, of het voor een week is of voor alles. Aangezien de financieel medewerkster CeeCee alles ziu regelen, een nieuwe sponsor en zo, probeerde ik haar te bereiken, liet een verzoek achter op haar voicemail om me zo snel mogelijk terug te bellen. Dat deed ze een uurtje later. Ook zij wist niet waarom dit bedrag, ze vertelde me dat ze geen sponsor had kunnen vinden, het bedrag was te laag? Hoezo te laag, snapte er niks van. Zij vertelde ook, het is voor de administratieve kosten en niet 137.00 maar 85.00 en per week voor de vijf en een halve week. Ik vertelde haar, dat heb ik niet dus wat nu. Toen ineens zei ze, wacht, jullie zijn al lang aan jullie eigen bijdrage, per familie 1200.00 en voor zijn persoonlijk behandelings bedrag van 4200.00 dus jullie zouden helemaal niks hoeven te betalen. Ze zou contact op nemen met de locatie en het regelen en mij terug bellen (gebeurde de volgende dag). Toen nadat ik even mijn nieuwe autoband had geregeld en Martin terug was, helemaal gefrustreerd en voornamelijk boos op mij omdat ik niet gereageerd had op zijn vragen (die ik helemaal niet gehoord had door die slechte verbinding) belde Kim, de medische assistente van de oncoloog over wat er nu aan de hand was. Ze hadden haar verteld dat Martin helemaal niet naar de chemo afdeling was gegaan maar direct de deur uit was gelopen. Ze zei, ik snap het niet, ik dacht zo zijn jullie toch helemaal niet. Martin plofte bijna toen ik het hem vroeg, ja natuurlijk was hij naar boven gegaan, de dame aan die balie had hem tenslotte verteld van die eigen bijdrage. Kim zei ook, geen eigen bijdrage, ik ben wel. Even later, je raadt het al, belde locatie dame, misverstand, de gegevens waren niet de meest recente en vandaar die eigen bijdrage maar nu was alles opgelost dus woensdag eindelijk ook chemo. Nee, we konden niet de nieuwe week beginnen, het moest hand in hand, die chemo.


Ondertussen was Raini met Natalie en Darian naar de gynacoloog voor Darian’s afspraak, ze was al op zondag naar de eerste hulp geweest want de weeen waren terug maar ze stuurden haar toen naar huis. Nu, op dinsdag middag werd besloten haar toch op te nemen, ze was 4 cm en duidelijk klaar voor de bevalling. Darian belde me en zei, Mariet, we beginnen dus als je wilt kun je komen.

Ik kookte nog eerst voor Martin en Ian want Martin wilde een fatsoenlijk maal voordat de chemo weer zijn smaakpapillen zou aantasten en om half zes kreeg ik op Facebook een berichtje van Natalie dat bij Darian de vliezen gebroken waren. Om half zeven kreeg ze haar epidural, ruggeprik voor de pijn. 70 Tot 90 procent van de bevallende vrouwen in dit land vragen en krijgen die verdoving, waarom pijn lijden, zelfs een beetje denkt iedereen. Ik verwachtte dat het nu wel sneller zou gaan maar om negen uur was het nog maar 5 cm. Nadat ik hier thuis alles had opgeruimd en me opmaakte voor een lange nacht reed ik naar Orange Park ziekenhuis, ik kwam aan en zag een ontspannen sfeer. Het was een grote kamer waar de bevalling zou plaatsvinden, heel huiselijk met stoelen en een bank. Josh was er natuurlijk, zijn moeder, Kelly, Raini en Natalie. Darian was 9 cm nu en lag confortabel in bed. De verpleegster was alles aan het klaarzetten, het bedje, de apparatuur en liep weg.

Rond half elf zei Darian dat ze een drukkend gevoel had in haar onderlijf en ze belde voor de zuster, die constateerde dat ze volledige ontsluiting had en toen kregen Darian en Josh het even helemaal te kwaad, tranen, spanning kwam eruit. De zuster vertelde dat ze een een proef ging doen met persen, de ruggeprikvloeistof was bijna op en ze moest besluiten of er een nieuwe zak aan moest of dat ze binnen een uur zou bevallen en dan was dat niet nodig. Kelly en ik stonden erbij met dat proef persen en we zagen duidelijk het hoofdje van de baby dus ja hoor, de dokter kwam erbij en ik moest de kamer verlaten samen met Natalie en de moeder van Josh. Er mochten maar drie personen blijven voor de bevalling en dat zouden Josh, Kelly en Raini zijn. Wij verlieten de kamer even voor elven en gingen naar buiten. We kwamen terug om twintig over elf maar moesten nog tot 23.35 wachten tot Josh naar buiten kwam om te vertellen dat baby Josh er was. Hij was om 11.11 geboren, 6 minuutjes persen was voldoende geweest en we konden terug komen. Eindelijk zagen we hem dan, puntgaaf, een hele mooie kleinzoon, ruim 7 pond geluk !! Ik maakte foto’s van Darian en Josh, Darian was direct aan het voeden gezet en iedereen straalde. Rond half een besloot ik naar huis te rijden, ik moest weliswaar laat werken op woensdag maar ik was heel moe na al het gedoe van eerder. Na iedereen nog een knuffel te hebben gegeven naar huis met de eerste foto’s.


Woensdagmorgen voor het werk eerst even naar het ziekenhuis dat zo goed als op mijn weg naar werk ligt. Kelly en Josh hadden de nacht doorgebracht bij Darian en eindelijk mocht ik het hummeltje dan vasthouden. Hij had de eerste nacht al goed geslapen, de kersverse ouders en oma minder en de volgende dag zou Josh besneden worden, een normale procedure hier bij pasgeboren jongetjes. Later op donderdag kwamen ze naar huis en vanmiddag komen ze op bezoek, tenslotte heeft Martin hem nog niet gezien, alleen op foto’s. Martin heeft helemaal niks met babies maar ik wil toch een paar foto’s maken, alleen voor eigen album op zijn verzoek trouwens.


Op het werk is het hectisch, morgen, maandag krijgen we (misschien) hoog bezoek dus er werd gepoetst en versierd. Gisteren was ik in oranje vanwege Koning(Willem)dag en aangezien oranje ook de at&t kleur is werd er gelijk een foto gemaakt voor op een bord, ik hoop deze later ook te krijgen.

Gisteren heb ik ook 3 uurtjes overtijd gedraaid want de centjes gaan hard, Martin heeft veel pijn door het bestralen, hij is verbrand, allemaal blaren en niet op een plek waar je die zou willen dus hij heeft extra pijnstillers nodig.


De komende week draai ik weer mijn normale werktijden schema, van 9 tot 6 en ik heb donderdag vrij want dan moeten we naar de pijn kliniek voor de maandelijkse check en nieuwe pillen, dan de week daarna heb ik op zaterdag vrij en wil een yardsale doen. Ik heb tenminste een goed schema gekregen en zal waarschijnlijk de volgende week zondag, als het aangeboden wordt, nog extra werken. Hopelijk voelt mijn lijf niet zo moe meer als ik weer een regelmatig schema heb.


Vandaag is Ted Nijsen jarig, ze woont op Stox met Mart en ze is een trouwe lezer, ze stuurt ook altijd heel erg lieve mailtjes, Ted, bedankt daarvoor, ik leer ze altijd met plezier !!

Op 29 april is mijn lieve broer Mart jarig, van harte broer en een hele fijne dag samen met Katrin.

Ik ben er weer helemaal doorheen, mijn onderwerpen lijst is afgewerkt, ik ga nog even terug naar mijn nest. Raini en Natalie slapen natuurlijk nog. Raini was gisteren op de eerste dag van Rockville in Metro park, vandaag de tweede dag. Natalie moet werken en kon niet mee, Raini is vast erg verbrand, gisteren en vandaag 31 graden, heel zonnig en dan in een massa mensen staan de hele dag zonder schaduw, dat zal pijnlijk zijn. Grote namen op het festival dus ze geniet !!


http://www.welcometorockvillefestival.com/lineup.html


De enige band die ik graag zou zien is Staind maar om daar een hele dag voor uit te trekken, nou nee, ik kijk wel op youtube !!


Hele fijne zondag gewenst en tot schrijfs….liefs van Mariet xx


Voor heel veel foto’s klik op deze link
http://marietvanknippenberg.blogspot.com/2014/04/we-hebben-een-kleinzoon.html