Lente, waar ben je ?

ut zien de kleine dinge
wao veur ich dankbaar ben
un waord, gebaar, unne glimlach
wao euver ich bliej zien ken
zoevuul det os is gegaeve
gelök is neet te kaup
al hebbe we niks, wae höbbe elkaar
en det miene sjat, is unne hielen haup

Goeiemorgen lieve lezers,

Nog een beetje duf van gisteren maar toch weer paraat met heerlijke hete koffie zit ik te genieten van Radio P&M en Minsewinse waar Jacques en Brigit weer sfeervolle plaatjes draaien. Mijn gedicht is net voorbijgekomen en ook het liedje, Paspertoe met Mooder Maas was weer toppie.

Gisteravond toen ik op mijn werk om negen uur wilde wegrijden was het weer eens raak, de motor zei hum hum en dat was het weer. Ik naar binnen, eerst naar Wanda, de manager die op de beneden verdieping zit, ze keek een beetje hulpeloos toen ik vroeg of iemand even me wilde jumpstarten en zei, dan moet je naar boven want daar heb je een man (!) voor nodig en ik heb hier alleen dames (over emancipatie gesproken) dus naar boven naar Connie. Ze keek me heel verward aan en zei, nee hoor, dat kan niet, we hebben maar heel weinig mensen en ik kan daar nu niemand van missen want er zijn mensen aan het wachten in de rij, ze moet maar wachten tot er niemand meer wacht. Ik zei, dat kan niet, ik kan niet wachten tot 11 uur of zo, ze zuchtte en zuchtte en uiteindelijk stuurde ze Omar met me mee. Vijf minuten later was mijn auto weer gestart en kon ik eindelijk naar huis. Ik was dus pas om 10 uur thuis, mag echter niet klagen want het was alweer 3 weken of zo geleden sinds dat de accu weer eens leegtrok.

Met mijn schat gaat het redelijk, de hoofdpijnen schijnen weg te blijven, amper een aanval deze week, nog drie spuiten over en nog alle maxalt tabletten, hij heeft ook zijn portie kunnen slapen deze week.
Woensdag hadden we een afspraak met de oncoloog Dr. Luke. Hij legde nog eens uit wat er op de laatste scan te zien was en zwakte het resultaat (gelukkig) een beetje af. Nadat we hem vroegen wat we qua tijd kunnen verwachten ontweek hij een direct antwoord met te zeggen dat hij nog een scan wil doen na de komende drie chemo’s en dan misschien er nog een aantal aan vast wil plakken. Nog steeds is een operatie om de tumor te verwijderen niet echt voor hem een oplossing maar misschien wel bestraling, dat zou betekenen 4 weken 5 dagen per week een korte bestraling van een paar minuten. Hoe ik dat moet gaan regelen, geen idee maar we bekijken dat wel als de tijd ervoor daar is.

Na de oncoloog hadden we om 1 uur een afspraak met Vicky, een verpleegster in dienst van Haven Hospice om te bespreken wat zij kunnen bieden aan thuishulp. Nu is dat nog niet aan de orde, ik heb begrepen dat we dat pas kunnen starten als Martin geen enkele behandeling meer krijgt, geen chemo, geen bestraling doordat het geen zin meer heeft of doordat hij zelf aangeeft dat niet meer te willen. Dan kan hospice helpen met thuisverpleging, medicatie en zo. Ze gaat in ieder geval uitzoeken in hoeverre onze verzekering iets vergoed en heeft ons alvast ingeschreven en veel informatie achtergelaten. Het was een mooi, ontspannen gesprek en zij was het zeker met ons eens om alvast voorbereid te zijn.

Toen was het langzamerhand tijd voor mijn jubileum etentje bij Red Lobster, Ian was bij ons en we nodigden hem ook uit, hij helpt waar hij kan en vraagt nooit iets terug. Om half vier reden we richting Orange Park, het was lekker rustig in het restaurant en wij zochten ons allemaal iets lekkers uit. Lori zou on half vijf langs komen om de rekening te betalen maar ze had haar at&t betaalcard thuis vergeten dus ze stuurde een andere manager, Monique die de rekening betaalde inclusief de paar dollar die over de honderd was en de fooi. We begonnen met cheesesticks, heerlijk gefrituurde mozzarella sticks met een krokant korstje. Ik had pasta met garnalen en alfredo saus en een tweetal kreeftestaarten, Main lobster en Rock lobster, daarbij broccoli en een salade. Martin en Ian kozen allebei voor ook kreeft, crablegs, scampi en gefrituurde garnaaltjes. Ik was de enige die wat mee naar huis nam, Ian en Martin aten allebei alles op en vooral Martin genoot en nam alle tijd om te eten. Ik was nog even bang dat al dat rijk voedsel voor problemen bij hem zou zorgen maar dat viel achteraf best wel mee.

Na een rusteloze nacht voor mij – al dat ongewend eten zorgde voor vreemde dromen en veel wakker worden tussendoor – weer op tijd naar de pijnkliniek op donderdag morgen. De dokter gaf het al snel over aan een assistent en hoe we ook uitlegden dat het recept echt niet genoeg was om 30 dagen door te komen werd er onderhandeld, of een lagere morfine meer of een percauset, we kozen voor het laatste dus toen op weg naar de apotheek om alles te krijgen. Ondertussen was het na elf uur en ik moest om 12 uur beginnen. Toen ik thuiskwam zou ik niet eens tijd hebben om wat te eten, ik moest gelijk weer weg en ik was zo ontzettend moe. Martin was niet misselijk of zo maar voelde zich vreemd en ik besloot dan ook om me ziek te melden en eens goed extra uit te rusten. Ook was het buiten heel erg waterkoud en mijn voeten waren als ijsklompjes dus in bed onder de dekens en ik heb maar liefst 4 uur geslapen, toen op om wat te eten te maken en om 9 uur lag ik weer in bed.

Vrijdagmorgen voelde ik me weer veel beter dus weer werken. Ik begon aan de telefoon, ik krijg de laatste weken alleen maar business calls maar daar heb ik geen problemen mee, meestal veel gemakkelijker om op te lossen en als je dat niet kunt is het eenvoudiger om een techneut te sturen.

Gistermorgen wilde ik toch proberen naar het schaatsen te kijken maar nee hoor, kreeg een error, gezien de geografische locatie was ik geblokkeerd, verdorie !! De mannen wonnen evengoed natuurlijk, fantastische prestatie weer daar in Rusland !
Ik vroeg Omar op het werk, ja dezelfde die me hielp gisteravond met de auto starten, om raad. Hij komt uit Libanon en is een fervent voetbalfan en ook een pc geekdus ik weet dat hij veel livestream kijkt, alle Engelse wedstrijden en zo en hij raadde me aan om via een gratis Nederlandse VPN verbinding te gaan dus dat staat voor vandaag op mijn lijstje, met een beetje geluk kan ik de dames later in aktie zien.

Een vol programma vandaag, dit blog en dan ontbijt, Martin probeert me om te praten om naar Golden Corral te gaan voor ontbijt maar ik wil niet, op de eerste plaats betaal je teveel ervoor en ik kan ‘s morgens vroeg niet zoveel eten plus ik heb helemaal geen zin om daar nu te gaan zitten dus ik ga hem waarschijnlijk even iets bij Hardee’s halen, kan in trainingspak – Golden Corral ook natuurlijk, mensen hier interesseert het niet zoveel wat ze dragen maar dat geldt niet voor mij – en dan kan ik zo weer terug naar de pyama als ik wil. Dan vanmiddag de bieb, opruimen en een cobler bakken want we krijgen rond zeven uur vanavond bezoek van Joke en Nico die in Jacksonville zijn om hun dochter en haar gezin te bezoeken. We verheugen ons al op een weerzien, het is altijd heel gezellig als ze er zijn.

Volgende week beginnen we weer aan de chemo, nummer 10 en hopelijk blijven die vervelende hoofdpijnen ook echt weg, jullie horen het weer over een week.

Heel veel lieve groetjes van Mariet xxx