De engeltjes waren nog niet op

ich sjpeul songpop met Brigit
en auch nog met Marij
ut is bes waal versjlavend
det sjpelle facebook greij
wae klikke, ut is ein leeve lust
op titels en op name
en as wae ut neet wete
gaon ich mich eg neet sjame
de leedjes oet alle jaore
van bloes toet rock toet sjmart
kan deer neet genog van kriege, ech
kan neet wachte toet de volgende ronde weer sjtart

Hallo lieve mensen

Ik kan me zo voorstellen dat het daar puffen is dit weekend, uitzonderlijk dat het daar warmer is dan hier, we hebben vandaag een comfortabele 33C wat aan de lage kant is voor Jacksonville maar ik herinner me augustus 2003 toen ik de eerste keer hier was en Europa ook een hittegolf had en het hier ook niet echt zo warm was als normaal. De temperaturen die jullie nu hebben zijn hier heel normaal voor juli en augustus.

Ik had de afgelopen week wel wat anders om aan te denken als de warmte of het weer, ik heb er bewust niks over gemeld eerder om op de eerste plaats niemand ongerust te maken en ook omdat we eigenlijk niet echt wisten wat er ging gebeuren maar nu toch even het verhaal.
Toen ik dinsdag thuis kwam om 20.30 was Martin niet thuis, elke keer als ik hem belde ging het naar de voicemail en aangezien Chris me vertelde dat ik Barbara moest bellen deed ik dat. Uiteindelijk kreeg ik haar te pakken, toen was het al bijna 9 uur. Ze vertelde me dat Martin in slaap gevallen was in haar huis op de vloer terwijl hij haar tv repareerde en dat ze wel een deken over hem heen zou leggen dus hij kon blijven zo lang hij wilde. Ik vroeg , in slaap en ze zei, ja hij snurkt dat het een lieve lust is. Toen gingen bij mij alle alarmbellen rinkelen, Martin snurkt niet !!! Ik sprong in de auto en reed er naar toe. Hij lag in een van de slaapkamers in foetushouding op de koude stenen vloer en inderdaad, hij snurkte. Zijn gezicht leek opgezwollen en de kleur was helemaal verkeerd . Ik kon hem niet wakker krijgen. Ze vertelde mij dat hij al zo lag vanaf ongeveer 15.00 uur (niet te geloven dat ze niet merkte dat er iets mis was, het had hem zijn leven kunnen kosten) dus ik probeerde maar weer om hem wakker te krijgen door hem met water en ijsblokjes in te wrijven en na 5 minuten vroeg ik haar om 911 te bellen. De ambulance mensen kwamen heel erg snel, minuten later en begonnen gelijk met hun werk. Eerst werd bloeg geprikt want ze geloofden mij niet echt dat hij geen suikerziekte had, ze dachten toen dat hij misschien een beroerte had gehad. Ze namen hem mee naar de ER (emergency room dus eerste hulp) van Orange Park ziekenhuis en ik volgde in een van de auto’s van Barbara die ze me ter beschikking stelde omdat de onze nu eenmaal niet betrouwbaar is. Ze was helemaal van slag. Het werd een lange nacht, toen ik daar aankwam en bij hem mocht was hij wel weer bij maar wist helemaal niet wat er gebeurd was, heel verward en doodmoe. Natuurlijk duurt het uren voordat je echt een dokter ziet, er worden allerlei testen gedaan, rontgenfoto’s, bloed, urine, enfin je kent het wel en op een gegeven moment zakte hij weer weg, zijn hart ging op hol en de dokter moest hem weer wat inspuiten om hem terug te brengen wat hem heel ziek maakte. Om zes uur ‘s morgens had ik het helemaal gehad en ging ik naar huis voor een douche en koffie (leve de senseo) want ik moest ook om 10.45 werken. Na 4 uurtjes meldde ik me ziek en ging weer terug, hij lag nog steeds op de ER, ik had eerder geprobeerd info te krijgen maar ze hadden me geen pinnnumer gegeven en zonder dat kun je bellen wat je wilt, je krijg er geen woord uit. Hij zag er al veel beter uit en was alerter, ik bleef tot de avond en toen naar huis en naar bed. Toen ik donderdag voor het werk ging was hij overgebracht naar de ICU (intensive care unit) omdat hij medicijnen kreeg in een infuus wat niet op gewonen kamers gegeven kan worden om hem wakker te houden. Nog steeds was het niet duidelijk wat er precies aan de hand was, het kan zijn dat dit een reactie was op medicijnen die hij neemt voor zijn rug of toch een beroerte? De zusters ontwijken mijn vragen en ik zie natuurlijk nooit een dokter als ik daar ben en eerlijk gezegd is er maar een ding belangrijk, beter worden en mee naar huis. Donderdag werkte ik de hele dag en aangezien ICU bezoektijden heeft tot 22.00 uur kon ik er na het werk nog even binnenlopen. Was hij ‘s morgens vrij wakker, donderdagavond was het weer mis, reageerde amper, steeds suf en ik ging naar huis met geen goed gevoel. Vrijdag was ik vrij en voordat ik naar Martin gin, liep ik even bij Barbara binnen. Ze begon te huilen toen ze me zag en zei maar steeds, I am so sorry. Toen haar moeder uit de kamer was vertelde ze me dat ze die morgen om 4.30 een telefoontje van het hospice had gehad van een verpleegkundige die haar vertelde dat het veel slechter ging met Jack, Barbara vroeg of ze moest komen en de zuster zei tegen haar dat ze dit zelf maar moest beslissen dus Barbara ging terug naar bed en hoorde later die morgen, net voordat ik langskwam dat Jack overleden was. Ze zijn niet getrouwd maar wonen zo’n 5 jaar samen dus ik vroeg over haar rechten en zo maar ze had nergens een antwoord op, ze wilde hem zien maar op mijn vraag of ze gebeld had of dat kon begon ze weer te huilen, ze is een van die mensen die geen beslissing neemt maar de zaak maar de zaak laat. Jack heeft zijn lichaam ter beschikking gesteld aan de wetenschap en wordt na gedane zaken gecremeerd.
Vrijdagmiddag een paar uurtjes in het ziekenhuis, er was een ultrasound gemaakt van lever en nieren want die werkten beiden niet goed. Hij verveelde zich natuurlijk rot en dacht echt dat ik iemand kon ompraten om hem in een rolstoel naar buiten te rijden om te roken, hij heeft nicotine pleisters maar toch. En geloof me, Martyin’s charme kennende zou hij inderdaar iemand kunnen ompraten om dat te doen 
Gistermorgen voor het werk ging ik ook even langs, hij was niet meer op de ICU (toch even schrikken als je dat niet weet en je een lege kamer binnenloopt)maar op een gewone kamer, wat je gewoon noemt, op de tweede verdieping langs de verloskamers (ik zag gisteren twee pasgeboren babietjes, helemaal ingewikkeld, zo snoezelig)naar een gesloten afdeling waar je niet zomaar binnenkomt. Het is voor psychische patienten dus ik direct gevraagd, wat heb je uitgespookt maar het bleek dat zij de overflow kamers hebben als er geen gewoon bed beschikbaar is, het is er lekker rustig en de kamers zijn heel ruim en comfortable met eigen badkamer en zitje. Meneer lag prinsheerlijk in bed tv te kijken, ik had hem sweet tea meegebracht en ik mocht zijn ontbijt opeten want hij hoefde niks, hij heeft amper gegeten sinds het gebeurde. Gisteravond besloot ik eerder te stoppen met werken zodat ik nog even langs kon gaan want de dokter zou die middag komen. Zijn lever werkt weer normaal maar de nieren, dat is een ander verhaal. Ze komen wat beter op gang maar het is nog niet zoals het moet zijn. Zijn benen en voeten zijn gezwollen en deed me direct denken aan een tijdje geleden toen hij dat ook had. De dokter vertelde hem dat er waarschijnlijk nierdialyse moet worden gedaan, het zou tijdelijk zijn maar dat zou hij vandaag horen, waar en wanneer. Dit alles zou ook verklaren waarom hij zo lusteloos en moe was de laatste tijd, zijn lichaam werd langzamerhand vergiftigd en de pillen hielpen daar beslist niet aan mee. Ik realiseer me hoe langer hoe meer hoeveel geluk we hebben gehad, hij lag daar zo’n 6 uur of misschien nog langer op de grond en had gemakkelijk kunnen overlijden, we hebben blijkbaar nog meer dan een engeltje dat op ons past.
Hoe gaat het nu verder, ik ga er vanmiddag weer naar toe en hoop dat te horen dat hij mee naar huis mag. Ik probeer zoveel mogelijk te relaxen, wetende dat hij daar in goede handen is. Je zult denken, wie betaalt dit allemaal, ikke niet. Martin is niet op mijn verzekering en zijn credit is al allerbelabberst dus dit kan er ook nog wel bij. Gelukkig heb ik bij dit ziekenhuis het idee, het maakt niet uit of het ooit betaald wordt of niet, ze zorgen heel goed voor hem en dat geeft me een goed gevoel.
Of we ooit precies zullen weten wat dit allemaal in gang heeft gezegd, ik weet het niet en het maakt ook niks uit zolang hij maar beter wordt en weer bij me terug is. Dit zal waarschijnlijk wel gevolgen hebben voor die nieuwe baan, dat is jammer maar zijn gezondheid is het allerbelangrijkste, we zijn er toe zover gekomen en zullen dat ook wel weer overwinnen.

Frank, je bent bijna jarig en ik wil je van harte feliciteren, je blijft altijd mijn jongste, mijn knuffeltje, ik zend je een dikke kus XXXXXXX
Allemaal en fijne week gewenst, houd het hoofd koel en tot de volgende keer en vergeet niet…maak je geen zorgen over kleine dingen en tenslotte zijn alle dingen kleine dingen (oud Indiaans spreekwoord)
Mariet xxxxxx