Weer alles op een rijtje

Voor even in schaduwland
Waar dromen ontspringen
En nachtmerries Worden geboren
Waar alles kleurloos lijkt
In zwart, grijs en wit
Ik voelde me zo verloren

Ik zocht naar de tunnel
Een vluchtweg, weg van hier
De raam met uitzicht
Maar alles leek verborgen
Achter flarden mist
Rook brandde in mijn ogen
Nergens het verlossend Licht

Tastend in de duisternis
Mompelende stemmen, ik voelde verward
Vage gestalten trokken aan mijn armen
Een vlammetje
Op sterven na dood
Ik volgde het om me een beetje te verwarmen

Opeens.....
De poort ging open
Ik werd omringd door wervelend licht
Dat straalde
Rondom me
Binnen in me
De toekomst weer in zicht



Goeiemorgen lieve mensen

Ja hoor jullie lezen het goed, alles weer op een rijtje, gelukkig zeg dat wel

En hoe komt dat zo, na de schrik van vorig weekend weet ik nu precies wat er is gebeurd en dat lucht geweldig op, eerlijk gezegd. En het inspireert bij het schrijven van een gedicht.

Het niet weten wat er aan de hand is, is heel erg, het maakte me bang, wat is er met me aan de hand, alzheimers, kanker, een hersenbloeding, je haalt je vanalles in je hoofd terwijl dat hoofd nu juist het probleem was en dan is daar een berichtje uit het verre Nederland van Marjan, met een artikel over wat er gebeurde en het valt allemaal weer op de juiste plaats.

Het was Transient Global Amnesia (Transiente wereldwijd geheugenverlies - zie ik ben internationaal), het komt bij zo'n 5 tot 10 mensen per 100.000 inwoners per jaar voor en het is eigenlijk heel onschuldig.

Je doet iets en je vergeet het meteen, je funktioneert heel gewoon dus ik was nooit in gevaar, alleen je weet het niet meer, je geheugen slaat het niet op.

Het is zoiets als hypnose, je doet iets maar bent er niet bewust van, er is geen remedie voor, mensen die een migraine historie hebben ( ik heb oogmigraines) hebben meer kans, het kan zo maar bij een keer blijven en ik heb niet meer kans het weer te krijgen dan jij of jij.

Hoet begint het, kan temperatuur verschil zijn (je springt in een ijskoud bad), stress (!!) of een heftige vrijpartij (daar moest ik mee lachen, tja, achter in Ricky's truck) en het heeft geen blijvende gevolgen. Achteraf wel interessant natuurlijk maar ik hoop het toch nooit meer mee te maken.

Als die bezorgdheid en die stress zorgden ervoor dat ik zondag op maandag slecht sliep, zoals vaak die nacht en ik dacht maandag, ik vind het wel goed, belletje naar werk, doei.

De rest van de week, nog steeds heel moe, uitgeput mede ook door de hitte, donderdag was het de warmste dag in Jax voor 26 september sinds 1961,boven de 35C, weg record.

Iedereen pufte en klaagde, ik keek de dag om maar thuiskomen zoals ik Ian vertelde was erger, steeds die stress van moeten en moeten slikken en dan mijn huis, een zooitje, niemand ruimt iets op.

Donderdag potluck op mijn werk en afscheid van Bernachel, team genoot, Phillippijnse meid die hele lekkere loempias maakt dus tijd voor een grote pan bami daarbij, ze vonden het heerlijk en de rest mee naar huis in de vriezer, mijn huisgenoten behalve Ravyn eten liever junkfood.

Vrijdag middag had ik het gehad en ik wist dat Russell de komende maand gesprekken aan het plannen was dus ik zei, heb je mij vandaag op de lijst staan, anders ga ik naar huis.

Ik ben de beste in mijn team dus hij vroeg na te zeggen, erg attent van je Mariet om daaraan te denken, wil je een uur vrij of zo, je kunt onze team area een beetje opruimen, nou daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Dus ik kreeg vanaf vier uur tot einde shift, kwart voor zes project, wat vegen en stoffen, de bezem erdoor en ik waardeerde dat zeer, vertelde ik hem ook, hij zei, jij doet goed voor mij, mijn beurt om voor jou wat te doen.

Zarerdag, gisteren was het Ravyn's 10de verjaardag en na al de beloftes van haar mama April waar helemaal niets van terecht kwam, smoesjes over en weer nam ik het heft in handen en heb ik haar een leuke verjaardag bezorgd denk ik.

We begonnen met versieren en ballonnen en een kado tas met snacks, ze heeft haar eigenlijke kadootjes al lang gehad, al haar schoolspullen en kleren.

Rond twaalf uur naar de chinees voor het lunch buffet, dat kind eet meer dan ik !!

Daarna even naar de outlet, bleef er toch weer een jurkje voor haar aan mijn vingers hangen, gewoon zo fijn om haar grote glimlach te zien en daarna naar Publix waar ze een chocolade taart met buttercream icing uitzocht.

Dit alles was op weg naar Ravyn want daar zouden we de middag doorbrengen, in de pool met Darian en de jongens.

Darian was er helemaal emotioneel van, ze vindt het verschrikkelijk net als iedereen dat Ravyn zo wordt behandeld door haar moeder.

Toen we om zes uur thuiskwamen lag die moeder nog steeds in bed !!

Ravyn wilde varkenslapjes met spercie bonen en mais dus dat aten we voor dinner. 's Avonds kwamen Raini's vriendin Caitlin en haar dochter Nevehah (12 jaar) nog langs met kadootjes. Ravyn kreeg nog meer make up (had ze ook van April gekregen)

April vertelde me dat zij en Ravyn gaan verhuizen, in 4 weken, ze gaan bij een vriendin van haar wonen dichterbij haar moeder (ze wilde juist heel ver weg van haar toen ze hier kwam) dus dat betekent dat Ravyn weer terug gaat naar haar oude school. Dat is zo jammer want ze deed het hier goed, ze haalde haar eerste A voor lezen deze week, nog nooit eerder voor gekomen.

IK houd mijn hart vast en ben niet de enige, Ian heeft April al verteld dat dit gewoon een stomme zet is, zij staat nooit op 's morgens, ze kookt niet en daar gaat de normale bedtijd weer, hier is dat half negen, bij haar moeder is het 10 uur of later.

Ik heb geen controle over dit, ik wil ook niet te veel gaan bemoeien, dat maakt het alleen maar allemaal moeilijker voor Ravyn en Ian dus ik leg me er gewoon bij neer, ik krijg tenminste wat meer rust en heb een lege garage, honden gaan nu ook weg natuurlijk.

Vandaag heeft April Ravyn beloofd om naar de Mall te gaan en hun nagels te laten doen, het zal me benieuwen.

Nog 189 dagen tot mijn verhuizing, ik moet nu weer omdenken natuurlijk want als er niemand hier blijft wonen moet dit huis leeg, zucht, dat wordt een hels karwij.

Over een uur ga ik skypen met Herm Beurskens, het wordt een try out. Er is een reunie van alle mensen in Kessel die dit schooljaar 65 zijn geworden maar ja, ik kan er niet bij zijn. Ik heb wat meedenkwerk gedaan en ze kwamen met het idee omdat ik zoveel van vroeger weet, mij te laten meedoen via skype dus dat gaan we eerst vanmiddag uitproberen, ik verheug me erop.

IK wens jullie allemaal zonneschijn en zegen, liefs van Mariet