Van bacterie tot olifant

Misschien dat het kleine

gevaarlijker is dan het grote



Lieve mensen



Ik ben nog aan het nagenieten maar first first.



De afgelopen week was niet slecht, zeker niet voor de eerste dagen. Niet zoveel te doen op het werk naarmate de week vorderde en donderdag, voor het eerst in een jaar of zo, werd er warempel etime aangeboden. Dat is als je naar huis kan gaan zonder betaling uiteraard. Ik was er dan donderdag als de kippen bij, ik had het al zo'n beetje zien aankomen, ze hadden ook al weer de leestijd op het einde van de shift terug gezet.



Woensdag hadden Denise en ik onze lunch met het team ter gelegenheid van ons beider 10 jarig jubileum. Er was 200 dollars te besteden maar ik was teleurgesteld over de hoeveelheden, ik had tupperware bakjes meegenomen, tenslotte hadden we voor 20 - 24 mensen besteld en we waren met 15. Het was bijna allemaal op, het was wel lekker maar toch, als

er echt 20-24 mensen waren geweest hadden we tekort gehad. We aten allemaal samen, in een van de kleinere vergader ruimtes, rond een ovale tafel, heel gezellig met mijn werk familie.



Donderdag dus eerder naar huis, om drie uur en dat was toch te laat om iets te doen dus gewoon naar huis en koken.

Ik voelde me niet kiplekker en moest in de nacht naar vrijdag een paar keer op.

Vrijdagmorgen voelde ik me koortsig en ja hoor, de brandende sensatie was er weer, nee astublieft geen blaasontsteking, ik had niks meer om te slikken.



Ik ging voor het werk even bij mijn dokter aan, om de hoek van werk, nee jammer, geen enkele opening meer voor vandaag, ik kan u wel maandag plannen. Ik wacht niet tot maandag, mijn hele weekend naar de knoppen . De assistente adviseerde om naar een urgent care clinic te gaan, zeg maar een soort huisartsenpost. Ik ging werken en dacht, ik zie wel hoe lang het kan en ja hoor na een uurtje was het op.

Bij de Walgreens was er een, van die urgente care plaatsen raad eens, we zijn helemaal volgeboekt voor vandaag. Eigenlijk kei stom, dit concept is niet om er afspraken te maken maar om gewoon binnen te lopen net als de eerste hulp maar kennelijk werkt dat niet zo.

De eerstvolgende was tegenover het ziekenhuis, al bijna halverwege thuis dus ik eerst maar weer mijn dokter gebeld, heeft er misschien iemand afgebeld. Ja hoor, kunt u om 11 uur hier zijn, ik was nog steeds om de hoek dus ik zat er al om twintig voor elven.



Ik had geen koorts ofschoon het beslist zo voelde maar wel zoals mijn dokter het noemde : een full whopper of a urinary track infection. Ze schreef anti biotica voor en zei, zo snel mogelijk beginnen en rusten en veel water drinken. Ik vroeg haar, waarom heb ik geen koorts en ze zei, je lichaam kan het gevecht nu nog aan zonder de temperatuur te hoeven verhogen. Ik herinner me dat Pa Janssen ook vaak blaasontsteking had en we wisten net alleen maar omdat hij hallucinaties kreeg, nou ik heb geen witte konijnen gezien.



Het duurt hier natuurlijk altijd zijn tijd voor je medicatie klaar is dus tegen enen was ik eindelijk thuis, meteen een pil, een groot glas water en naar bed. Ik viel meteen in slaap, ik was op.



Zaterdag morgen voelde ik me eigenlijk best wel lekker en ik dacht, tijd voor frisse lucht en beweging. Ik vroeg aan Raini hoe zij altijd naar de dierentuin reed en die zei meteen, wij gaan ook, je kunt met mij meerijden. Eigenlijk was dat niet gepland maar ja, dus ik goed opletten hoe zij reed en in de dierentuin wachtten we op Josh, Darian en de kids. Zij hebben al een jaarkaart maar ik wilde er ook eentje, alleen was het ontzettend druk aan de kassa, het was Manatee dag, eens per jaar doen ze dat. Manatees zijn zee koeien en beschermd hier in Florida.



https://en.wikipedia.org/wiki/Manatee





Eindelijk had ik mijn kaart en konden we naar binnen. We kochten ook kaartjes voor het boemeltreintje en vooral de kleine mannen vonden het prachtig. We hebben niet alles gezien gisteren, met kinderen is het toch anders en Josh loopt steeds weg dus stevig aan de hand al deed hij alles om los te komen.



Na afloop gingen we samen wat eten en toen naar huis. Ik kookte mijn chicken pot pie maar tien het op eten aankwam moest ik passen, ik had weer zo'n vreselijke maagzuur aanval, waarschijnlijk van de pillen, dat ik naar bed ging met een glas water.



Vanmorgen was ik vroeg op want ik wilde terug, nu alleen en helemaal op mijn gemak en vooral vroeg, ik was er om half tien, ben keitrots op mezelf want ik had niet eens de GPS nodig ,het was al drukker dan ik dacht, heel veel ouders met kinderen. Wel handig nu, niet meer in de rij maar gewoon doorlopen, je kaart wordt gescand, mijn foto verschijnt op het scherm en ik mag door.



Ik besloot om wat filmpjes te maken, an de nestelende lepelaars tot de leeuwen, tijgers en giraffen, ook de apen mochten erop.

Ik ging naar het Australisch volgelhuis en voordat ik het wist zat er een kleine papagaai op mijn schouder met mijn oorbemmel te spelen maar toen ik dat wilde filmde moest ik lang wachten voor mijn tablet om te starten en de vogel was gevlogen.



In de zen garden, een van mijn favoriete plekjes in de zoo, liep ik Darian en Josh en de jongens tegen het lijf, ook zij waren teruggekomen. We gingen samen naar de tijgers, nadat zij verder gingen naar Africa waar ik al geweest was kwamen de tijgers naar buiten en kon ik van heel dichtbij filmen hoe de tijger een bad nam , geweldig.







Zo dadelijk even wat boodschappen halen, melk, brood, misschien wat lekkers en dan vanavond eten we de rest van de chicken pot pie.



Volgend weekend speelt VYNL in Starke, mijn bassist is weer voldoende opgeknapt en na 6 weken heb ik wel behoefte aan wat knuffels en kussen.



Dan is het ook nog maar twee maanden tot mijn vakantie, het wordt warm de komende dagen, zou wel eens een record kunnen breken en de natuur is zich aan het opmaken voor een lange hete zomer, ik zag al nieuwe blaadjes aan de bomen.



Fijne week, Mariet xx