Even terug in de tijd

ij neemt weg
alle woorden, die ooit
werden gevormd in mijn hoofd
vervangt ze door woorden
van liefde en schoonheid
gevoelens waar jij in gelooft.

Sprakeloos en verwonderd
geen woorden zijn nodig
dronken van liederen in mijn hart
verslaafd aan een stem
die ik voel in mijn diepste
zacht wiegend, wat eens was verhard.

Jouw gezicht zie ik voor me
mijn oogleden sluitend
projecteert het zich op de binnenkant
laat mijn dromen niet vervliegen
blijf voor me zingen
neem me mee naar je sprookjesland.



Goeiemiddag lieve mensen,

Beetje lui vandaag ofschoon, ik ben al naar de flea market geweest vanmorgen en heb mezelf op een lekkere lunch met gegrilde garnalen en een baked potato getrakteerd. Dat had ik nog van mezelf tegoed van vrijdag maar daarover later meer.

Hectische week, manager terug van 10 dagen cruise oa naar Aruba en Curacao, ze vond het heerlijk en op Aruba waren klompen en Hollandse molens, weliswaar in een souvenirshop maar toch...

Dus kwam ik erachter dat ik nog een heleboel uren aan de phone nodig heb om mijn bonus te halen, balen hoor maar ja, de centen zijn de moeite waard.

Ook een logee op de bank elke nacht, Michael, een van Ian's oudste vrienden. Hij en zijn vrouw en twee kids, ik schat 6 en 8 moesten maanden geleden hun huis uit, het werd verkocht en ze konden niks vinden, allemaal veel te duur of in onveilige buurten dus ze zijn al een tijdje aan het rondtrekken van het ene adres naar het andere. Michael heeft een redelijke baan maar honkvast is was anders op het moment. Op dit moment woont zijn vrouw en de kids in bij familie van haar maar Michael is niet welkom in dat huis dus een vreemde situatie. Dus Ian vroeg, mag hij een nacht op de bank en ik zei ja, ik ken Michael al jaren. Ondertussen is dat dus al de hele week. Ik moet zeggen, hij is geen overlast en vanmorgen voordat hij ging ruimde hij alles op en veegde zelfs de woonkamer vloer.

Vrijdag had ik eigenlijk vrij, onze trouwdag, 11 jaar geleden alweer en ik wilde naar de springs maar het was veel te koud met bijna vorst de nachten ervoor dus ik gaf de vrije dag terug en ging werken.

Terwijl ik naar mijn werk reed dacht ik, niet iedereen van jullie kent het verhaal want toen blogde ik nog niet dus we nemen een paar pasjes terug in het verleden, hoe is het zo gekomen.



Ik was het eerst hier in 2003 met Lauri en Martin was ionze gids, ik kende hem van chat en hij bood spontaan aan ons alle leuke plekjes te laten zien. Het was een leuke vakantie maar wist ik veel dat ie verliefd op me werd, daar kwam ik pas veel later achter. Ik vond hem ontzettend leuk maar dat was het wel.

We verloren kontakt, allerlei oorzaken die ook beter in het verlden kunnen blijven.

Begin 2006 woonde ik in Meijel, opeens was hij er weer, op chat en we namen de draad van onze vriendschap weer op. Hij was zoveel jonger, 10 jaar dat ik aan niks dacht maar ja, daar kwam die vraag, wanneer kom je deze kant uit en ik wist wat er ging gebeuren dus ik dacht echt weken en weken na over het antwoord totdat ik besloot, als ik dit niet doe heb ik er mijn hele leven spijt van dus ik ging in oktober 2006 naar Jacksonville. En boy, die vlam sloeg in de pan, twee weken alleen wij samen, hij liet mij zoveel zien, we reden naar het zuiden en gingen naar heel veel springs en ik genoot maar hij ook. Dit voelde zo goed dus toen hij me een van die laatste dagen bij de Golden Corrall onder het eten vroeg wat ik dacht over trouwen zei ik ja. Maar zei ik , ik wil een romantisch aanzoek.

Hij had het heel moeilijk toen ik wegging, hij zei dat hij nog uren stond te kijken tot mijn vliegtuig weg was.

In maart 2007 ging ik terug, weer voor twee weken, ik had al mijn zaakjes thuis geregeld en nu hij nog. Hij was namelijk nog getrouwd met Shirley en had haar al bijna 3 jaar niet meer gezien dus eerst scheiden voordat we konden trouwen. Op het vliegveld moest ik midden in de drukke aankomsthal op de bank gaan zitten en hij ging op een knie met bloemen en een ring en weer zei ik ja.

Hij had ondertussen via een advokaat een detective in de hand genomen zodat Shirley de papieren kon overhandigd worden, het duurde even voordat ze gevonden was. Op die maandag 12 maart was hij enorm zenuwachtig op weg naar de rechtbank. Hij moest bij de rechter komen, Shirley kwam gelukkig niet opdagen en ik heb nooit zo'n grote smile op zijn gezicht gezien als toen hij uit de rechter kamer kwam met de papieren, hij was vrij man. We gingen gelijk naar beneden om onze trouwvergunning te halen, in Florida kun je dan niet gelijk trouwen , er moet zoveel dagen gewacht worden maar we konden vrijdag 16 maar trouwen, de dag voordat ik weer terug moest. Ik was heel nerveus, de avond tevoren en sliep niet echt goed want hoe zou dat allemaal gaan, verhuizen, alles achterlaten, ik had daar natuurlijk al lang over nagedacht maar nu werd het realiteit.

Vrijdag, een mooie zonnige dag, flinke bries en om 11 uur zou het gebeuren in het park in Riverside. Het is niet zo heel groot met een eendenvijver en mooie palmbomen en blijkbaar kon Donna de weg niet vinden. Zij zou ons trouwen, Martin's baas en notaris. Om twaalf uur kwam ze eindelijk aangereden, ik denk dat Martin tegen die tijd wel een pakje sigaretten op had. Het was eenvoudig maar mooi. Wij droegen gewoon jeans en allebei hetzelfde tshirt, with met een print erop van een foto die ik in 2003 op het strand maakte, onze chatnamen, pebble en damage in het zand, perfect zei hij toen ik voorstelde die tshirts te dragen. Ian en Raini waren er, onze getuigen, Ian had een vriendinnetje mee en dat was het. Martin's moeder die met haar zus zou komen kreeg het klaar om ons een week tevoren te vertellen dat ze het stuk grond wat ze ons kado zou doen toch liever zelf hield en dus vertelde Martin haar dat ze dus ook niet welkom was op onze bruiloft. Ze zei, maar ik heb al een hoed gekocht, ze vond het ook niks dat ik geen trouwjurk wilde !!

Na afloop gingen we eten, barbecue restaurant, met de kids en die zaterdag bracht hij me naar het vliegveld, in de huurauto, we namen afscheid voor 6 maanden en zijn moeder kwam hem halen.

IK wachtte op het vliegtuig maar er was een sneeuwstorm in Washington waar ik zou overstappen en er ging niks richtig Europa tot na het weekend, duizenden waren daar gestrand, geen hotels en dus boden ze aan om te boeken voor een paar dagen later. Ik had een reisverzekering en zei, ja, doen we, alleen mijn koffer was al in de kelder en er was niemand om die op te halen. Ik boekte voor woensdag, huurde opnieuw een auto en reed naar Martin's moeder, klopte op de deur en zei, pak je spullen want wij gaan op huwelijksreis. Je had zijn gezicht moeten zien, nog gauw even wat spullen bij walmart want ik had geen kleren of niks.

We vonden een mooi hotel, verzekering betaalde en genoten van die extra dagen voordat ik echt terug moest. Gek genoeg gebeurde hetzelfde een jaar later in maart 2008 nog een keer.

Het was niet gemakkelijk zover van elkaar en elkaar maar twee maal per jaar zien voor twee weken dus in maart 2008 besloten ik dat ik in mei de grote stap zou wagen.

Ik moest van zoveel afscheid nemen, mijn kids, mijn familie, mijn lieve vrienden, collega's, radio, mijn appartement en spulletjes maar ik zette door en op 31 mei 2008 nam ik het vliegtuig met mijn hebben en houden. Ik had al wat dozen opgestuurd en na een lang proces van papieren kteeg ik in december 2008 mijn greencard en begon ik in januari 2009 te werken bij at&t.



Zou ik het weer doen, ja zelfs nu ik de uitkomst weet, direct, Het was geen geen gemakkelijke tijd, zelfs voordat Martin ziek werd, ik moest me enorm aanpassen aan deze cultuur en de mentaliteit van de mensen. Ik vond hele lieve vrienden en ik ben deel van een fijne familie met kids en kleinkinderen en geniet van de natuur en het weer.

Dus komende 31 mei ben ik 10 jaar hier en weer is er een afscheid in het verschiet van mensen en spullen en een stad die me dierbaar is geworden. Ik kan me nu veel beter voorstellen hoe Carla voelde toen ze terug moest naar Nederland, de vrijheid, dat gevoel is zo groot al rijd je alleen maar in je autootje met de ramen open en de muziek keihard. Dat gevoel heb ik in Nederland nooit gehad maar ja......ik wil mijn meiden zien opgroeien, ik heb al zoveel gemist !!!



Volgende week weer gewoon blog, van het heden, het nu maar dit moest even op het scherm, al was her maar voor mezelf

Liefs van Mariet