We blijven doorgaan, totdat we aan het gaatje zijn

De pijn in mijn hart
gaat nooit helemaal weg
en het is niet gelogen
als ik jullie zeg
dat soms, die pijn ondraaglijk is
mijn gevoelig hart verscheurt
dat het gevoel van vrede in mijn leven
met al dat is gebeurd
ver te zoeken is
al doe ik nog zo mijn best
maar ik denk maar
gewoon verder gaan
het leven is tenslotte
de zwaarste test

Goeiemorgen lieve mensen,

Deze afgelopen week was de pijn immens, niet alleen het verlies van alles maar ook de heimwee en ik had het heel zwaar met alles. Ik heb er echt serieus over nagedacht om het bijltje erbij neer te gooien en terug naar huis te gaan, zo zwaar. Ik was hondsberoerd, de griep had mij volledig in de ban. Na een redelijke zondag moest ik maandag op het werk bekennen dat ik nog lang niet beter was dus gewoon naar huis om uit te zieken maar thuis was niet thuis om veel redenen. Het was druk, mensen in en uit, bleven eten, ik voelde me als een vreemde in mijn eigen vier muren en dat droeg niet bij aan mijn welzijn. Niemand vroeg, hoe gaat het met je, kan ik iets voor je brengen of zo, ik haat dat, iedereen leeft zijn eigen leven maar iedereen verwacht dat ik vanalles doe.

Woensdag ging het wat beter, met mijn lijf, met mijn stemming. Ik had vrij en ging gezellig koffie drinken met een aantal gepensioneerde Nederlanders hier. Allemaal aan lange tafel, met koffie – natuurlijk moet je zeggen dat je retired bent aan de balie, zei een mevrouw, want dan is de koffie maar 75 cent en ze vullen gratis bij. Ze hadden lekkere hapjes, stroopwafels en het was echt heel leuk, gezellig gekletst met mensen die al tientallen jaren hier wonen en beslist niet terug willen maar ja, ze hebben hun familie hier, hun kinderen zijn Amerikaans en dat is anders.

Donderdag en vrijdag werken maar gisteren kwam de koorts weer terug dus ik weer eens vroeger naar huis, ik ben het zo moe om steeds ziek en moe te zijn.

Ook de situatie met dit land werkt natuurlijk helemaal niet mee, al die wetten en demonstraties en stomme zetten van een president die van geen toeten of blazen weet hoe je met mensen moet omgaan. Ik houd mijn hart vast voor wat er komen gaat en als ik kon, kwam ik morgen terug maar dan denk ik, niet zonder onafhankelijk te zijn van anderen en hoe moet dat met de kindjes en de katten. Ze zeggen, je moet op de eerste plaats aan jezelf denken maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Op het werk kreeg ik een onderscheiding, niet employee van de maand maar de Customer Service Award die 4 keer per jaar wordt uitgereikt aan mensen die het heel goed doen. Het was de tweede keer dat ik hem kreeg, een kristallen schaal, ze noemen het de att asbak, en een toegoedbon van 100 dollars. Over een paar weken wordt het allemaal officieel uitgereikt en het is hardstikke fijn natuurlijk om die erkenning te krijgen maar je moet je evengoed elke dag weer opnieuw bewijzen.

En zijn dus ook hele fijne dingen in mijn leven, de voorpret voor de vakantie – over 11 weken ben ik in Kessel – de aanhankelijkheid van mijn poezen die zo goed gewend zijn.
De voorpret om voor het eerst weer naar een concert te gaan over twee weken, ik heb de kaartjes in de knip, en de vriendschap van velen.
Het weer gaat op en af, gisteren was het zo guur, waarschijnlijk de reden dat ik weer ziek werd en het open haard vuurtje was zeer welkom. Vandaag nog frisjes maar de komende week wordt het weer warmer, ik moet tijd vinden om bij te komen van alles en dat zal ik ook.

Misschien als ik na de komende week met nog een paar late diensten weer extra vroeg ga werken, 8 tot 5, niet zo mijn ding omdat ik al om 6 uur op moet dan maar de regelmaat zal me goed doen denk ik.

Nou genoeg gezeurd, de schouders er weer onder en gewoon doorgaan, dat is de enige weg, oh en als ik de loterij win, dan kom ik gewoon volgend weekend maar dan moet ik wel eerst loten kopen hehe

Liefs...Mariet xx