Ontsnapt aan de hemel

if my no yesterday
would have been a yes
i now would be in heaven
with you
like i was in this world
in heaven 
with you

Goeiemorgen lieve mensen


Mensenlevens, je lot, je toekomst, je inzicht en kijk op dingen, gebeurtenissen kunnen veranderen in minuten en dat is wat ik heb ervaren deze week.

Terwijl ik afgelopen zondag middag nadat ik terug kwam van mijn bezoek aan Kelly en Misty in Georgia, mijn blog aan het schrijven was belde Susan, Mariet, ik moet even wat boodschapjes doen en wat terugbrengen naar Walmart, ga je mee ? Ik zei direct, nee, ik ben net terug, ik wil gaan eten met Raini en Ian, een andere keer...meestal ga ik gewoon mee, voor de gezelligheid.

Raini kwam niet naar huis dus Ian en ik gingen naar Golden Corrall en aten onze buikjes vol, het was erg gezellig, we zaten op ons gemak en na afloop gingen we naar huis waar ik genoot van een 2 uur season finale van Once upon a time, wordt vervolgd in het najaar.

Voordat ik naar mijn bedje ging even mail en facebook kijken zoals altijd en er is een message van Angie, Susan's schoondochter in Hartsville North Carolina, of ik als ik Susan op ga zoeken in het ziekenhuis, ik haar heel veel beterschap wil wensen. Wow, wat was er gebeurd tussen kwart over vier toen ze me belde en nu. Het was te laat om te bellen en Angie wist niet veel, alleen dat Susan een ongeluk had gehad.

Maandag morgen om 8 uur belde Gil, haar man, me op. Susan was naar de Walmart gegaan en terwijl ze de parkeerplaats op wilde draaien heeft een man die veel te hard reed en waarschijnlijk ook door rood ging (hij was op de vlucht, had verderop op straat een hit en run, ongeluk veroorzaakt en doorgereden. Hij t-bon-de haar, volop in de flank en Susan met haar stationcar flipte verschillende malen en eindigde op de kop. De man raakte haar aan de passagierskant waar ik gezeten zou hebben. Susan was flink gewond, verschillende gebroken ribben aan de rugkant, arm uit de kom en kneuzingen en sneetjes van rondvliegend glas, ze hadden haar uit de auto getrokken want ze zat vast en kon haar veiligheids gordel niet afkrijgen. Ze wijs in ICU trauma, intensive care.

Ik was helemaal van streek, ik belde werk, nee ik kom niet vandaag, dit is even teveel voor op mijn bord. Ik realiseerde me, ik had dood kunnen zijn, tweede keer in een week na het ladder incident op woensdag. Ik zat me daar buiten op mijn stoel een potje te janken kan ik je zeggen en dat werd nog erger toen ik me ineens realiseerde, als ik gisteren ja had gezegd was ik nu bij Martin. Geen angstgevoel daarbij maar verlichting. Ik wil natuurlijk niet dood maar de dood brengt me terug bij mijn lief. Toen de volgende stap in het proces en geloof me, het menselijk brein werkt wonderbaarlijk interessant. Als ik mee was gegaan en het was nog niet mijn tijd was er misschien helemaal niks gebeurd en was Susan niet gewond geraakt. Je moet dit alles niet te diep doorvorsen want dan kom je ook nergens uit.

Ik sliep, bijna de hele dag, emotioneel helemaal in de war.

Dinsdag was ik vrij en ik had om kwart over negen een afspraak met de leverspecialist, dezelfde aardige dokter van het darmonderzoek, hij wilde opnieuw bloed laten prikken en ook een ultrasound laten doen van mijn lever om te zien of alles ok was. Hij adviseerde dezelfde kliniek daarvoor als waar Martin naar toe ging voor zijn bestralingen, helemaal in Baymeadows maar ik had vrije keuze. Op 7 juni moet ik dan bij hem terug dus een beetje tijdsdruk was er wel. Aangezien de cardioloog niet zo ver was en ze in datzelfde gebouw ook altijd bloed prikken doen ging ik daar eerst naar toe, dat was zo gepiept, de dames daar zijn ontzettend handig en ik heb zelfs geen blauw speldeprikje eraan overgehouden. Daarna naar het ziekenhuis waar Susan lag. Ze konden haar aan de receptie helemaal niet vinden dus ik belde Gil, hij was bij haar en hij kwam me halen, ze lag nog steeds in ICU want ze konden nog geen kamer voor haar vinden. Oh dat blauwe oog was zo blauw, helemaal bloeddoorlopen, ze was zo klein (ze is 1.63m of zo), heel witjes in haar bed met allemaal de apparatuur rondom haar heen, nog steeds aan de zuurstof en ze had veel pijn van de ribben. De arm was weer terug in de kom en de dokters waren aan het wachten op de uitslag van haar ingewanden, ergens had vloeistof gelekt, waarschijnlijk bloed en voordat ze het harnas aandeden dat ze 4 tot 6 weken moet dragen wilden ze natuurlijk zeker zijn dat er geen inwendige bloedingen meer waren. Het harnas is om haar ruggengraat recht te houden, doordat de ribben aan de achterkant gebroken zijn , zijn er zwellingen die op haar ruggengraat drukken.
Ik bleef een uurtje, ze werd moe maar was erg blij mij te zien, het eerste wat ze zei was, ik ben zo blij dat je nee zei.
Gil had foto's van de auto, het was zo hard gegaan, er was helemaal geen passagiers kant meer, ik zou helemaal verdrukt zijn geweest, what a way to go !!!

's Middags een berichtje uit Georgia, je katje is hier, wanneer kan ik het brengen, van Misty. Ik moest gewoon gaan en haar ophalen, in de auto en lekker rijden met muziek en de wind door mijn haren, dat intense gevoel van vrijheid, ik nam een doos mee en na een half uurtje even wat gedronken en mijn verhaal verteld te hebben weer naar huis met in een doosje een miauwend katje. Toen ik Kelly vertelde van mijn gedachten na het ongeluk zei ze...maar Martin wil nog helemaal niet dat je bij hem bent, je hebt nog zoveel te doen hier.

Thuisgekomen installeerde ik Charlie, want zo noem ik mijn nieuw kattenkind (Martin's naam was Charles Martin Gaylord, hij wilde niet dat er babies naar hem genoemd werden toen Darian het vroeg maar zei nooit iets over katten), in de slaapkamer met mandje, dekentje en kattenbak in de badkamer want na die eerste nacht wist ik het al, de badkamerdeur gaat dicht 's nachts, ik werd steeds wakker van Charlie die mijn tenen aanviel, mijn onderbenen zitten al vol krabben want oh oh die kleine maar vlijmscherpe nageltjes laten sporen achter. Ze is net als elke ander baby, ontzettend speels en actief en van het ene op het andere moment valt ze gewoon in slaap, op mijn arm, mijn schoot, op bed of gewoon op de grond. In de badkamer heeft ze voldoende ruimte om te spelen, ik heb alleen mijn douche gordijn omhoog gedaan want daar blijft anders niet veel van over. Ze eet goed, speciale kitten brokjes, de kattenbak wordt volop gebruikt.
De andere twee, Freckles en Billy Bob hebben het niet zo op haar, ik houd haar uit de buurt tot ze wat groter is.

Woensdag weer werken en iedereen vroeg direct naar Susan.

Donderdag afscheid van Kim, ze wist nog steeds niet of ze dit weekend naar Ocala zou verhuizen in verband met haar nieuwe callcenter baan daar of dat ze toch de baan in de at&t store zou krijgen, ze kwam al huilend binnen en zei, I don't wat to go Mariet. Ik had haar een paar mooie zilveren oorbellen met paarse steentjes gekocht en voor mij diezelfde in blauw. Net als ik is ze dol op zoiets. Het afscheid was moeilijk maar wat er ook gebeurt, we blijven vriendinnen, dat weet ik zeker en Ocala is maar twee uurtjes rijden hier vandaan.

Vrijdag namen we afscheid van Keith, heel erg aardige jongeman, beetje verlegen en stil maar heel lief, ik kreeg een persoonlijk berichtje van hem waarin hij mij bedankte voor de fijne tijd en alle leuke spulletjes die ik voor hem maakte in de loop van de afgelopen jaren. En nu zijn we nog maar met z'n negenen in ons team, drie maanden geleden waren het er nog 16.

Gisteren mijn vrije zaterdag en na eerst wat yardsalen, alleen zonder Susan waar ik wat kleine leuke dingen vond, ging ik even aan bij Tom en Myra en kreeg ik van hen een metalen hanger voor mijn kolibri feeders die gelijk in de grond ging. Vanmiddag moet ik wat planten in de grond zetten die ik ook gisteren op een yardsale kocht, mooie roze en witte bloemen. De buurvrouwen vroegen zich al af waarom bij mij alles zo mooi bloeide en bij hen niet zo zeer, groene vingers !! plus zij hebben die stralend hete zon vrijwel de hele dag op de voorkant en ik alleen maar in de middag.

Raini had gewerkt tot 12.00, Star was een paar nachten blijven slapen en er was sprake van dat Star overgeplaatst wilde worden, terug naar Jacksonville, haar roommate ging weer terug naar haar ouders en dus raakte ze het appartement kwijt, het staat op Ella's naam. Ik vertelde Raini, nee eigenlijk gewoon niet en toen liet ze me weten dat zij dan naar Port Orange zou gaan, een soort blackmail, we zullen zien.

Raini wilde met mij en Ian naar Walmart om kleren te kopen voor de bruiloft van haan moeder met Misty die het volgend weekend plaats vindt. Omdat ze behoorlijk pushte weigerde Ian gewoon om mee te gaan (heel herkenbaar, ik weet allang hoe je daar mee omgaat) maar Raini werd heel boos omdat het niet naar haar zin ging en ook omdat ik weigerde hen mee te nemen om te lunchen, ik had gewoon geen zin om het geld daaraan uit te geven en bovendien had ik helemaal geen honger. Dus gingen Raini en ik samen naar Walmart, de shorts voor Ian waren snel gevonden, khaki en de juiste maat (paste precies, Wrangler dus ook prima merk en hij vond ze geweldig) maar dat tshirt, zij stond erop dat het oranje of groen was zodat het bij de kleuren van het bruidspaar paste maar alles wat ze vond, vond ik helemaal niks, ze werd een beetje boos maar ik zei, waarom iets kopen wat hij heel zeker niks vindt, dan doet hij het toch niet aan, laat mij maar. Ik zei, ik ga wel met hem maar nee, zij stond erop dat zij erbij moet zijn als hij wat uitzoekt. Bovendien is Ian nog langer dan Martin was en slank dus het is moeilijk om iets te vinden wat niet veel te wijd is en hij wil zijn tshirt lang.

Dus lieten we dat rusten en gingen kijken voor een jurk voor haar, ik vond een snoezig zomerjurkje, katoen met halterbandjes, zachtgroen met rood/roze bloemen en zij vond er een met een with smock bovenstukje en een rok met bloemen, meer chiffon achtig. Beiden pasten perfect en aangezien ze maar allebei 15 dollars waren kochten wij (zij dragen, ik betalen) ze allebei. Toen nog een fles nectar voor de kolibries, wat vlees voor de avondmaaltijd en terug naar huis.

Ik ging even een uurtje Susan gezelschap houden, ze was op donderdag thuisgekomen en verveelde zich te pletter in haar luie stoel. IK vlocht haar haren, zij zijn heel erg lang, Gil is daar niet zo'n held in en we kletsten wat. Nadat ik weer thuiskwam ging ik lekker buiten zitten met een stokbroodje met gerookte zalm en ei en na nog wat tv gekeken te hebben was het alweer tijd om naar bed te gaan.

Vanmiddag gaan we weer op tshirt jacht, bij Kmarkt en misschien nog wat andere winkels, hopelijk geen drama meer want anders ga ik gewoon met Ian alleen, kan me niks schelen en ik denk dat het veel beter is, met honing vang je meer vliegen dan met azijn en ik heb tenslotte twee echtgenoten gehad en twee zonen opgevoed. Ik herinner me nog heel goed dat Martin helemaal niet blij was met zijn blauw/wit gestreept tshirt en zei, dat doe ik niet aan. Ik sputterde niet tegen en raad eens wat, het werd een van zijn favorite shirts.

Volgende week zaterdag is dus de bruiloft, het belooft perfect weer te worden, de hele komende week zonnig, geen regen en 31C.
Ik heb vrijdag middag de ultrasound om drie uur en dan wacht ik op Darian en April die Ravyn af zal zetten bij mij en dan gaan we samen naar Georgia, vrijgezellenavond en als oudste moet ik opletten dat niemand te dronken wordt of zo. De plechtigheid is zaterdag tegen de avond, buiten zodat het niet te heet meer is, geen schaduw, geen bomen en dan een barbecue karaoke feest met zo'n 40 mensen. Ian komt met Josh en baby Josh, alleen die zaterdag. Star komt ook maar die hoef ik gelukkig niet mee te nemen, een uur in de auto met haar is niet echt mijn idee van een prettig ritje. Ik kom zondag weer terug, dus mijn blog is de volgende week later.
Maandag is Memorial Day, een vrije dag en tijd om bij te komen van dit alles.

Op 24 mei is May Peeters jarig en op 25 mei Gerry Severins, ik wens jullie allebei een geweldige dag en proficiat !!!

Nou de volgende week horen jullie wel hoe alles ging, misschien pas op maandag, fijne week gewenst

Liefs van Mariet...en Charlie die naast me in slaap gevallen is xx