Voor de liefste zus

Zo verschillend
En toch zo dichtbij elkaar
Als ik je nodig heb
Ben je altijd daar
Met een troostend woord
Met raad and daad
Het is goed te weten
Dat mijn lieve zus
Altijd voor mij klaar staat

Goeiemorgen lieve lezers

Vandaag begin ik met mijn supersis Ine een hele fijne verjaardag te wensen. Ze is de beste zus die een mens zich kan wensen, staat altijd klaar om te luisteren en te steunen, ze leeft met me mee, verheugt zich met mij, maakt zich zorgen met mij en is er al een rots in de branding zelfs wanneer ze het zelf moeilijk heeft. Ine je bent een kanjer en ik hou heel veel van je !!!

Ik heb een rots nodig, zo nu en dan en nu is weer zo'n tijd denk ik. Ik heb er lang over nagedacht of ik dit kan delen, het is nog allemaal zo onduidelijk wat er gaande is, een beetje ondergesneeuwd in andere zorgen van het dagelijks leven, wat wordt het in de toekomst, mijn baan, hoe lang kan ik nog blijven, hoe moet het als ik terug wil gaan naar Limburg.

Afgelopen donderdag morgen had ik een gesprek met mijn cardioloog. Dokter Leon – wat is het toch een mooie en vooral aardige man – was tevreden met mijn cholesterol maar wil toch een stress test doen binnenkort. Hij was niet tevreden met de uitslag van mijn bloed. Er is een verhoging in het alkaline phosphaat gehalte in mijn lever en dat is niet goed. Er is een kans dat het door stress wordt veroorzaakt en dat heb ik genoeg met alles van vorig jaar en nu, de baan, Raini en Ian, noem maar op.

Een andere oorzaak is de nare grote K, ergens in mijn lijf, lever, botten en God weet dat ik mijn ontmoetingen met kanker heb gehad. In 2000 kreeg ik huidkanker, op mijn neus veroorzaakt door de zon, stukje uit mijn neus, je ziet het amper en jaren lang op kontrole en eindelijk is alles goed gekomen maar je wordt eventjes op je plaats gezet door zoiets. Toen Martin en zijn, onze lijdensweg. Ik heb teveel verloren aan die grote K en ga nog meer verliezen, lieve dierbare mensen, vrienden. Die K loert om het hoekje, is nooit helemaal weg, soms in de ooghoek, soms midden in mijn blikveld.

Dus, de dokter zei, je moet naar een leverspecialist om meer onderzoeken te laten doen, nou ik vind dat prima, neem maar stukjes van me, bloed, alles wat nodig is om te vinden wat er mis is met mij. Nu is het wachten op de goedkeuring van de verzekering want, ho, dat gaat niet zo maar.

Dat verklaart tenminste wel waarom ik zo ontzettend moe ben, ondanks dat ik veel buiten ben, zonnetje tanken, ondanks dat ik gezond eet en heel heel veel water drink heb ik geen spatje energie in mijn lijf. Afelopen maandag was ik vrij en ik heb uren en uren overdag geslapen, te moe on iets te doen. Ik moest me echt op een gegeven moment dwingen om mijn vloeren te dweilen en was afgepeigerd erna.

Gisteren moest ik werken, 12 tot 9 maar ik was om twee uur weer thuis, moe, ik had beter gewoon niet kunnen gaan.

Eerst dacht ik dat het allemaal van de emoties na Martin's dood was, de achtbaan van verlies en rouw dendert door mijn lijf, nog steeds en elke dag is er wel wat dat me herinnert aan onze tijd samen en wat ik verloor.

Ian en Raini hier geeft niet echt rust sinds ik veel moet chauffeurje spelen voor allebei, er is geen andere oplossing hiervoor ofschoon Raini hopelijk de volgende week haar rijbewijs terug heeft. Ik merk steeds meer dat ik vooruit kijk naar betere tijden, het is alsof het een opgelost is en het andere staat al weer klaar. Ik wil niet klagen en niemand ongerust maken, begrijp me niet verkeerd maar ik zie zo uit naar vakantie en familie en knuffels en zo.

We zullen zien, niemand kan de toekomst zien of veranderen eigenlijk, wat er komt op ons pad is nog niet zichtbaar en we moeten er gewoon het beste van maken. Misschien is het iets onbenulligs en kan ik later lachen om die onnozele zorgen maar dat neemt niet weg dat ze me nu bezig houden.

Afgelopen zondag was een geweldige dag met een leuke ontmoeting. Doordat er nu een facebook pagina is van Nederlanders in Jacksonville kwam ik er dus achter dat 1- minuutjes van me vandaan een vrouw uit Echt woont, getrouwd met een Amerikaan, zo oud als ik en ze vroeg of ik haar wilde ontmoeten om kennis te maken. Ze stelde voor bij de Walmart maar ik vond Dunkin' Donuts een betere plaats. We hebben samen 4 uur buiten in en uit (het werd te warm) de zon gezeten, koffie geteut en gepraat, in het plat natuurlijk. Ze woont al sinds 1979 in the USA maar accent, geen spoortje. Het was ontzettend gezellig met Hennie (hier wordt ze Fran genoemd) en eventjes waren alle zorgen weg. We hebben herinneringen opgehaald aan onze jeugd, elkaars foto's bekeken en gelachen om Amerikaanse dingen.

De Nederlanders in Jacksonville gaan Koningsdag vieren, nog eventjes in de toekomst, op 27 april maar ik verheug me er al op om iedereen weer te zien plus een paar extra mensen. Ga ervoor zorgen dat ik eerder vrij heb die dag en een plaats om me in het oranje te steken – Diana, ik neem nog kontakt op :) - hopelijk kan ik dat vrij dinsdag regelen als mijn manager weer terug is van haar Europa cruise.

Vandaag doe ik weer even rustig aan en morgen weer late dienst, we gaan ervoor, gewoon positief blijven, ik ben een kei daarin, the best !!!

Dus niemand hoeft zich ongerust te maken, alles komt goed, daar geloof ik vast in, ik ga 99 jaar oud worden, doen we gewoon en dan laat ik me lekker in een rolstoel rijden langs mijn geliefde Maas en zwaai tegen iedereen. Vrijwilligers om mijn rolstoel te duwen mogen zich opgeven vanaf 2018, zorg dat je die kans niet mist !!

Ik wens jullie een fijne week, lentekriebels, vlindertjes en bloemen, lammetjes in de wei en genieten op een terrasjes en natuurlijk de eerst zomersproetjes

Liefs...Mariet xxx