Wat is het vandaag, dinsdag?
Blijf op de hoogte en volg Mariet
20 Oktober 2013 | Verenigde Staten, Jacksonville
het beste in mij
het mooiste in jou
zal altijd blijven bestaan
ook als de wereld ten einde is
als alle sterren vervagen
als de planeten verdwijnen uit hun baan
want het beste in mij
en het mooiste van jou
onze liefde is eeuwig, is echt
onze band kan niemand kraken
onze trouw zal nimmer verzaken
dat is waar ik, waar jij voor vecht
Hallo lieve lezers,
Iedereen gaat door het leven, soms gehaast, soms op je gemak maar als alles ok is realiseer je je zelden hoe het is om een gewoon goede week te beleven zonder problemen, bijna verveeld. Dan gebeurt er iets en alles wordt anders en dan zijn die weken de meest waardevolle.
Deze week was onze tweede chemo week en ik was ontzettend nieuwsgierig hoe alles zou verlopen en ik mag met dankbaarheid zeggen, heel goed op een paar kleine dingetjes na maar in het grote geheel, perfect !
We beginnen maar weer op zondag, sjoppen met Susan, wordt weer een traditie en ofschoon ik niks hoefde van Sam’s Club gingen we er toch naar toe, lekker hapjes proeven en mensen kijken, ik kocht een hele kip van het spit , $4.88, daar kun je zelf niet voor koken en hij is ontzettend lekker gekruid.
http://www.samsclub.com/sams/member-s-mark-rotisserie-chicken-2-75-lbs/prod861280.ip
Daarna nog naar Walmart en toen kreeg ik mijn eerste bakles van Susan, peach cobler. Ze had twee setjes klaargezet dus we deden het gewoon samen en het resultaat was klasse. De mijne was per fect, in kleur en smaak en Martin brandde er zijn tong aan. Dus zijn jullie nieuwsgierig, hier is het recept, heel erg gemakkelijk om te maken.
1 cup (240 ml) zelfrijzende bloem
1 cup (240 ml) suiker
Mengen in een kom
Een beboterde ronde glazen ovenschotel (ca 1.5 liter denk ik)
Doe het droog mengsel in de schotel and schenk er 1 cup (240nl) volle melk bij en klop met een vork tot de meeste klontjes weg zijn.
Giet een groot blik perzikschijven op zware siroop in het mengsel en verdeel de perziken een beetje over de schotel. Dan smelt een halve stick (ca 125 gram) margarine of boter en druppel dat over het perzikmengsel.
Zet in een voorverwarmde oven van 175C en laat 45 minuten bakken. De top moet goudbruin zijn, pas op, het mengsel blijft heel heet dus zet de schaal op een rooster. Heerlijk als het nog warm is met vanille ijs.
Maandag morgen moesten we al om acht uur bij de dokter zijn, alleen even bloed afnemen, twee buisjes en toen weer naar huis. Het verkeer is crazy downtown om die tijd dus we gebruiken niet de snelweg, alleen maar het laatste stukje want we moeten over de rivier en het viel weer eens mee. Om 12 uur moest ik gewoon gaan werken maar ik slaap al een aantal nachten heel onrustig dus ik was tegen 21.00 total loss.
Dinsdag morgen maar weer die kant uit, om 8.30 maar dat lukte deze keer niet. Gelukkig komt het niet echt zo nauw, we moeten toch altijd wachten en om half tien werd Martin aan de chemo pomp gekoppeld. De zuster vertelde dat zijn bloedwaarden excellent waren dus dat geeft moed. Omdat deze keer begonnen werd met Avastin, een chemo middel dat de bloedvaten rond de tumor af moet sluiten en er aggressief is, duurde het 5 tot 6 uur en rond drie uur kreeg ik een telefoontje dat hij klaar was. Ik had ondertussen thuis vanalles kunnen regelen, probleempjes met inloggen met de ING, opeens werkte mijn wachtwoord niet meer dus een nieuw aangevraagd. De brief met de naam en de brief met het wachtwoord kwamen samen in de post maar het werkte nog steeds niet. Aangezien je niet over kunt overkomen is skype de uitkomst dus bellen, scant u het bijpassende formuliertje maar in mevrouw en mail het ons want we kunnen deblokkeren maar we mogen dat niet, wie zegt dat u u bent. Maarre, ik heb u net mijn naam, adres en geboortedatum gegegeven om me te identificeren !!??
Scannen, ja, op dat moment laat de printer je lekker in de steek, halverwege het uitprinten, stop. Ik ging vanalles nakijken maar anders dan de boodschap op mijn scherm me vertelde dat er iets mis was kwam ik niet. Dan maar radicaal, gewoon de hele handel eraf gegooid en wie wat bewaart heeft wat, de doos met de installatie cd van Carla en Marcel lag hier natuurlijk op een veilig plekje. Na een half uurtje was deze dame heel trots, het werkte weer. De bank afgewerkt, ook de formulieren voor de Cancer Care voor sponsoring (die waren al twee keer aangevraagd en kwamen maar niet per post) uitgeprint, getekend en per mail terug.
Mijn schat opgehaald,alles was goed gegaan, hij had de meeste tijd geslapen en hij was totally wazig. Hij deed mij erg denken aan mijn moeder die Alzheimer had. Heel in zichzelf, niet aanwezig als je begrijpt wat ik bedoel. Opeens beginnen te praten maar wat hij zei maakte geen zin, denken dat het om 20.30 morgen is en dan vraagt hij mij wanneer het toch eens licht wordt. Het is een beetje angstaanjagend dat iemand die altijd zo alert, zo slim is opeens zo kan veranderen onder invloed van troep in zijn lijf. Maar hij werd geen moment misselijk, alle haren zitten er nog aan dus liever een beetje wazig dan doodziek denk ik maar. Hij moest er zelf mee lachen, ik kwam in de kamer en vroeg hem iets, hij reageerde en 5 minuten kon hij zich niet herinneren met me gepraat te hebben. Toen ik iets zei in de trant van, dat gebeurt mij ook wel eens zei hij : ja maar ik ga dood aan kanker, wat is jouw excuus, we moesten beiden een beetje giechelen. Morbide humor hebben we allebei en het schijnt vreemd voor buitenstanders maar voor ons lucht het op en maakt alles minder zwaar.
Woensdag werken van 8 tot 5 maar om twaalf uur kreeg ik een gevoel in mijn hart dat ik naar huis moest. Bellen, vreemde antwoorden dus vrij gevraagd en om twaalf uur op weg. Hij was ontzettend blij me te zien en we hebben lekker film gekeken en ik heb gekookt. Hij had heel erge honger dus ik heb hem verwend met lekkere hapjes.
Donderdag morgen zou mum met hem meegaan en ik moest werken om 12.00 uur. De slang/pomp was er zo uit, niet te lang wachten maar het beloofde morfine recept van de dokter die er niet was lag er niet dus toen moest er een andere dokter gecharterd worden en nadat dat geregeld was konden ze pillen ophalen bij de apotheek. Toen ik thuiskwam lag Martin helemaal uitgeteld op de bank, in de war en heel moe. Gelukkig hebben wij die gemakkelijke stoel ter beschikking dus hij kan ontspannen of schoon de kat nu denkt dat we die voor haar gekocht hebben. De cover die ik met behulp van elastieke banden met clips heb gemaakt werkt perfect, van de nood een deugd maken, een hele andere betekenis nu.
Vrijdag ging het al veel beter ofschoon hij toen allerlei gevoelige plekken in zijn mond kreeg, ten gevolge van chemo, kunnen een soort zweertjes worden dus we beginnen vanaf nu met zout water te spoelen en geen hot of zuur eten meer.
Vrijdag nam ik afscheid van twee collega’s, Shannon van workforce, heel aardige jongen, net een grote teddybeer die een andere baan buiten at&t vond en Kevin die voor Uverse gaat werken en verhuisd naar Texas waar zijn familie ook woont. Kevin is een schat van een man maar een beetje verwarrend voor de meeste mensen. Hij weet niet goed wat ie wil, de ene dag komt hij naar het werk in spijkerbroek, tshirt en met een baard van 3 dagen, dan de volgende dag gladgeschoren, opgemaakt en in een jurk. Hij is er nog steeds over aan dubben of hij met hormoonbehandelingen moet beginnen om hem uiteindelijk in een vrouw te veranderen, zo voelt hij zich, opgesloten in een mannen lichaam. Je kunt je voorstellen dat ook de collega’s dit erg verwarrend vinden, er is zelf iemand ontslagen die weigerde met hem samen te werken, dat ging helemaal tot naar de top maar in at&t’s regels staat dat iedere levenswijze (mits legaal en zo) en alles op het gebeid van huidskleur, relegie etc. werdt geaccepteerd. Vrijdag op zijn laatste dag droeg hij zijn mooiste jurk en ik gaf hem een gehaakt roze armbandje met hartjes als afshceidskadootje, hij deed het meteen om want hij had roze vergeten. Even ter verduidelijking, in oktober, cancer awareness month draagt iedereen op vrijdag roze als steun voor al de mensen die met kanker te maken hebben.
Vrijdag avond stond Lillie ineens op de stoep, ik had katten (ze is Hongaars en af en toe moeilijk te volgen ofschoon ze hier al 20 jaar woont) en ik moest mee naar haar achtertuin want daar waren katten. Wat bleek, de grijs met witte poes (volgens ons de moeder van Gus) had hier 5 kindertjes ter wereld gebracht achter het schuurtje en nu had Lillie het gras gemaaid en waren er nog maar twee en geen moederpoes. De allerschattigste baby poesjes, een helemaal zwart en eentje een mini Gus, ongeveer 3 tot 4 weken schat ik, miauwden hun best in het gras. Lillie dacht echt dat ik ze mee naar huis zou nemen of anders ze naar Susan bracht. Ik zei, nee, laat ze, de moeder zoekt waarschijnlijk een veilig plekje en komt deze twee nog halen, niet aanraken, niet verplaatsen. Ik heb er niks meer van gehoord. Ik weet het, het is soms moeilijk niet in te grijpen maar we moeten de natuur zijn gang laten gaan en ik heb echt geen tijd om twee baby poesjes groot te brengen met een fles.
Gisteren heb ik al mijn spullen mee naar het werk genomen en zo’n 12 armbandjes gemaakt tijdens het luisteren naar gesprekken, geen haast bij, lekker ontspannen en toen vlug naar huis om 9 uur. Ian was bij ons maar ik ben direct naar bed gegeaan, kon absoluut niet slapen, warm (het is overdag nog vooraan in de dertig graden) en uiteindelijk ben ik om middernacht overstag gegeaan en heb Martin voor een pilletje gevraagd, het is een soort valium, om te slapen en angstgevoelens te onderdrukken, nu is dat laatsts niet nodig maar slapen, dat lukte ineens wel, ik werd vanmorgen om 8 uur wakker. Snel koffie en aan mijn verslag beginnen maar halverweg een lange (bijna 2 uur) pauze genomen om met Carla bij te kletsen via skype, ik vind het zo fijn om met haar te praten.
Vandaag op het programma, weer iets leuks doen met Susan, we weten nog niet wat en dan weer een dokterloze week, ik heb vrijdag vrij, wilde een lang weekend maar kon niemand vinden die komende zaterdag wil werken voor mij, iedereen had al plannen, och ja, er komt wel weer een kans.
Ik wens jullie allen een goede week, wij doen ons best en jullie kunnen daarover de komende week weer vanalles lezen in mijn blog.
Liefs…Mariet xxx
Ps. Op deze link kunne jullie de foto’s zien die ik bijgevoegd heb
http://marietvanknippenberg.blogspot.com/2013/10/wat-is-het-vandaag-dinsdag.html?spref=fb
het mooiste in jou
zal altijd blijven bestaan
ook als de wereld ten einde is
als alle sterren vervagen
als de planeten verdwijnen uit hun baan
want het beste in mij
en het mooiste van jou
onze liefde is eeuwig, is echt
onze band kan niemand kraken
onze trouw zal nimmer verzaken
dat is waar ik, waar jij voor vecht
Hallo lieve lezers,
Iedereen gaat door het leven, soms gehaast, soms op je gemak maar als alles ok is realiseer je je zelden hoe het is om een gewoon goede week te beleven zonder problemen, bijna verveeld. Dan gebeurt er iets en alles wordt anders en dan zijn die weken de meest waardevolle.
Deze week was onze tweede chemo week en ik was ontzettend nieuwsgierig hoe alles zou verlopen en ik mag met dankbaarheid zeggen, heel goed op een paar kleine dingetjes na maar in het grote geheel, perfect !
We beginnen maar weer op zondag, sjoppen met Susan, wordt weer een traditie en ofschoon ik niks hoefde van Sam’s Club gingen we er toch naar toe, lekker hapjes proeven en mensen kijken, ik kocht een hele kip van het spit , $4.88, daar kun je zelf niet voor koken en hij is ontzettend lekker gekruid.
http://www.samsclub.com/sams/member-s-mark-rotisserie-chicken-2-75-lbs/prod861280.ip
Daarna nog naar Walmart en toen kreeg ik mijn eerste bakles van Susan, peach cobler. Ze had twee setjes klaargezet dus we deden het gewoon samen en het resultaat was klasse. De mijne was per fect, in kleur en smaak en Martin brandde er zijn tong aan. Dus zijn jullie nieuwsgierig, hier is het recept, heel erg gemakkelijk om te maken.
1 cup (240 ml) zelfrijzende bloem
1 cup (240 ml) suiker
Mengen in een kom
Een beboterde ronde glazen ovenschotel (ca 1.5 liter denk ik)
Doe het droog mengsel in de schotel and schenk er 1 cup (240nl) volle melk bij en klop met een vork tot de meeste klontjes weg zijn.
Giet een groot blik perzikschijven op zware siroop in het mengsel en verdeel de perziken een beetje over de schotel. Dan smelt een halve stick (ca 125 gram) margarine of boter en druppel dat over het perzikmengsel.
Zet in een voorverwarmde oven van 175C en laat 45 minuten bakken. De top moet goudbruin zijn, pas op, het mengsel blijft heel heet dus zet de schaal op een rooster. Heerlijk als het nog warm is met vanille ijs.
Maandag morgen moesten we al om acht uur bij de dokter zijn, alleen even bloed afnemen, twee buisjes en toen weer naar huis. Het verkeer is crazy downtown om die tijd dus we gebruiken niet de snelweg, alleen maar het laatste stukje want we moeten over de rivier en het viel weer eens mee. Om 12 uur moest ik gewoon gaan werken maar ik slaap al een aantal nachten heel onrustig dus ik was tegen 21.00 total loss.
Dinsdag morgen maar weer die kant uit, om 8.30 maar dat lukte deze keer niet. Gelukkig komt het niet echt zo nauw, we moeten toch altijd wachten en om half tien werd Martin aan de chemo pomp gekoppeld. De zuster vertelde dat zijn bloedwaarden excellent waren dus dat geeft moed. Omdat deze keer begonnen werd met Avastin, een chemo middel dat de bloedvaten rond de tumor af moet sluiten en er aggressief is, duurde het 5 tot 6 uur en rond drie uur kreeg ik een telefoontje dat hij klaar was. Ik had ondertussen thuis vanalles kunnen regelen, probleempjes met inloggen met de ING, opeens werkte mijn wachtwoord niet meer dus een nieuw aangevraagd. De brief met de naam en de brief met het wachtwoord kwamen samen in de post maar het werkte nog steeds niet. Aangezien je niet over kunt overkomen is skype de uitkomst dus bellen, scant u het bijpassende formuliertje maar in mevrouw en mail het ons want we kunnen deblokkeren maar we mogen dat niet, wie zegt dat u u bent. Maarre, ik heb u net mijn naam, adres en geboortedatum gegegeven om me te identificeren !!??
Scannen, ja, op dat moment laat de printer je lekker in de steek, halverwege het uitprinten, stop. Ik ging vanalles nakijken maar anders dan de boodschap op mijn scherm me vertelde dat er iets mis was kwam ik niet. Dan maar radicaal, gewoon de hele handel eraf gegooid en wie wat bewaart heeft wat, de doos met de installatie cd van Carla en Marcel lag hier natuurlijk op een veilig plekje. Na een half uurtje was deze dame heel trots, het werkte weer. De bank afgewerkt, ook de formulieren voor de Cancer Care voor sponsoring (die waren al twee keer aangevraagd en kwamen maar niet per post) uitgeprint, getekend en per mail terug.
Mijn schat opgehaald,alles was goed gegaan, hij had de meeste tijd geslapen en hij was totally wazig. Hij deed mij erg denken aan mijn moeder die Alzheimer had. Heel in zichzelf, niet aanwezig als je begrijpt wat ik bedoel. Opeens beginnen te praten maar wat hij zei maakte geen zin, denken dat het om 20.30 morgen is en dan vraagt hij mij wanneer het toch eens licht wordt. Het is een beetje angstaanjagend dat iemand die altijd zo alert, zo slim is opeens zo kan veranderen onder invloed van troep in zijn lijf. Maar hij werd geen moment misselijk, alle haren zitten er nog aan dus liever een beetje wazig dan doodziek denk ik maar. Hij moest er zelf mee lachen, ik kwam in de kamer en vroeg hem iets, hij reageerde en 5 minuten kon hij zich niet herinneren met me gepraat te hebben. Toen ik iets zei in de trant van, dat gebeurt mij ook wel eens zei hij : ja maar ik ga dood aan kanker, wat is jouw excuus, we moesten beiden een beetje giechelen. Morbide humor hebben we allebei en het schijnt vreemd voor buitenstanders maar voor ons lucht het op en maakt alles minder zwaar.
Woensdag werken van 8 tot 5 maar om twaalf uur kreeg ik een gevoel in mijn hart dat ik naar huis moest. Bellen, vreemde antwoorden dus vrij gevraagd en om twaalf uur op weg. Hij was ontzettend blij me te zien en we hebben lekker film gekeken en ik heb gekookt. Hij had heel erge honger dus ik heb hem verwend met lekkere hapjes.
Donderdag morgen zou mum met hem meegaan en ik moest werken om 12.00 uur. De slang/pomp was er zo uit, niet te lang wachten maar het beloofde morfine recept van de dokter die er niet was lag er niet dus toen moest er een andere dokter gecharterd worden en nadat dat geregeld was konden ze pillen ophalen bij de apotheek. Toen ik thuiskwam lag Martin helemaal uitgeteld op de bank, in de war en heel moe. Gelukkig hebben wij die gemakkelijke stoel ter beschikking dus hij kan ontspannen of schoon de kat nu denkt dat we die voor haar gekocht hebben. De cover die ik met behulp van elastieke banden met clips heb gemaakt werkt perfect, van de nood een deugd maken, een hele andere betekenis nu.
Vrijdag ging het al veel beter ofschoon hij toen allerlei gevoelige plekken in zijn mond kreeg, ten gevolge van chemo, kunnen een soort zweertjes worden dus we beginnen vanaf nu met zout water te spoelen en geen hot of zuur eten meer.
Vrijdag nam ik afscheid van twee collega’s, Shannon van workforce, heel aardige jongen, net een grote teddybeer die een andere baan buiten at&t vond en Kevin die voor Uverse gaat werken en verhuisd naar Texas waar zijn familie ook woont. Kevin is een schat van een man maar een beetje verwarrend voor de meeste mensen. Hij weet niet goed wat ie wil, de ene dag komt hij naar het werk in spijkerbroek, tshirt en met een baard van 3 dagen, dan de volgende dag gladgeschoren, opgemaakt en in een jurk. Hij is er nog steeds over aan dubben of hij met hormoonbehandelingen moet beginnen om hem uiteindelijk in een vrouw te veranderen, zo voelt hij zich, opgesloten in een mannen lichaam. Je kunt je voorstellen dat ook de collega’s dit erg verwarrend vinden, er is zelf iemand ontslagen die weigerde met hem samen te werken, dat ging helemaal tot naar de top maar in at&t’s regels staat dat iedere levenswijze (mits legaal en zo) en alles op het gebeid van huidskleur, relegie etc. werdt geaccepteerd. Vrijdag op zijn laatste dag droeg hij zijn mooiste jurk en ik gaf hem een gehaakt roze armbandje met hartjes als afshceidskadootje, hij deed het meteen om want hij had roze vergeten. Even ter verduidelijking, in oktober, cancer awareness month draagt iedereen op vrijdag roze als steun voor al de mensen die met kanker te maken hebben.
Vrijdag avond stond Lillie ineens op de stoep, ik had katten (ze is Hongaars en af en toe moeilijk te volgen ofschoon ze hier al 20 jaar woont) en ik moest mee naar haar achtertuin want daar waren katten. Wat bleek, de grijs met witte poes (volgens ons de moeder van Gus) had hier 5 kindertjes ter wereld gebracht achter het schuurtje en nu had Lillie het gras gemaaid en waren er nog maar twee en geen moederpoes. De allerschattigste baby poesjes, een helemaal zwart en eentje een mini Gus, ongeveer 3 tot 4 weken schat ik, miauwden hun best in het gras. Lillie dacht echt dat ik ze mee naar huis zou nemen of anders ze naar Susan bracht. Ik zei, nee, laat ze, de moeder zoekt waarschijnlijk een veilig plekje en komt deze twee nog halen, niet aanraken, niet verplaatsen. Ik heb er niks meer van gehoord. Ik weet het, het is soms moeilijk niet in te grijpen maar we moeten de natuur zijn gang laten gaan en ik heb echt geen tijd om twee baby poesjes groot te brengen met een fles.
Gisteren heb ik al mijn spullen mee naar het werk genomen en zo’n 12 armbandjes gemaakt tijdens het luisteren naar gesprekken, geen haast bij, lekker ontspannen en toen vlug naar huis om 9 uur. Ian was bij ons maar ik ben direct naar bed gegeaan, kon absoluut niet slapen, warm (het is overdag nog vooraan in de dertig graden) en uiteindelijk ben ik om middernacht overstag gegeaan en heb Martin voor een pilletje gevraagd, het is een soort valium, om te slapen en angstgevoelens te onderdrukken, nu is dat laatsts niet nodig maar slapen, dat lukte ineens wel, ik werd vanmorgen om 8 uur wakker. Snel koffie en aan mijn verslag beginnen maar halverweg een lange (bijna 2 uur) pauze genomen om met Carla bij te kletsen via skype, ik vind het zo fijn om met haar te praten.
Vandaag op het programma, weer iets leuks doen met Susan, we weten nog niet wat en dan weer een dokterloze week, ik heb vrijdag vrij, wilde een lang weekend maar kon niemand vinden die komende zaterdag wil werken voor mij, iedereen had al plannen, och ja, er komt wel weer een kans.
Ik wens jullie allen een goede week, wij doen ons best en jullie kunnen daarover de komende week weer vanalles lezen in mijn blog.
Liefs…Mariet xxx
Ps. Op deze link kunne jullie de foto’s zien die ik bijgevoegd heb
http://marietvanknippenberg.blogspot.com/2013/10/wat-is-het-vandaag-dinsdag.html?spref=fb
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
