I love you more

Je stem voelt goed
sterk en krachtig
je stap is veel zekerder
allemachtig
je ogen lichten op
je hand op mijn schouder
je gezicht mager en bleek
mijn schat, hoeveel jaar werd je deze week ouder
maar je reikt uit naar mij
naar mijn aan raking, mijn hand
we putten sterkte uit elkaar
liefde, levensband


Hallo leef luuj,


Een emotionele week, dat was het zeker.
Het begon, zoals altijd op zondag. Hoog bezoek gepland, rond 4 uur reed de limousine voor en stapten Judith en Joke op de rode loper naar binnen. Ze hadden een lekker stuk kaas van Carla en stroopwafels bij zich, wat een traktatie !!! Lekker thee leuten en kletsen stond op het programma, wat een leuke onderbreking van alles waar we op dit moment met worstelen en het deed me ontzettend goed, bedankt dames !!


Maandag morgen moest ik al om 8 uur bij de tandarts zijn om die akelige hoektand te laten verwijderen. Hij was aan de zijkant, waar hij tegen de tand zat die een paar maanden geleden getrokken werd, flink uitgehold en de laatste twee weken deed alles wat ik at of dronk heel erg zeer. De tandarts vertelde me dat hij ontstoken was. Ook zou het misschien een probleempje worden om hem te trekken want er zat een haak aan de wortel, misschien moest er wat extra’s gebeuren, prijskaartje zou dan dubbel zijn. Ik zei, we gaan er maar gewoon voor, doen en raad eens, hij kwam er gewoon heel gemakkelijk uit, de spuiten zijn altijd het ergste. Een uurtje later weer een reuze gat in mijn mond en 85 dollars armer weer naar huis, ik mocht de tand niet meenemend, biologisch afval en zo. Om twaalf uur moest ik gewoon werken maar geen telefoontjes want ik zeverde en kon moeilijk praten. Er was genoeg ander werk te doen maar ik was niet ok. Door al de spanning voor woensdag en slaapgebrek flipte ik even uit, een goed gesprek met Paula, een van de managers deed wonderen, even kwam alles eruit.
Dinsdag voelde ik me beter en ging alles weer zijn gangetje.
Woensdag morgen moesten we om 10.40 bij de oncoloog zijn, hij was een beetje gepikeerd vond ik, mede ook doordat de bloedresultaten die 10 dagen eerder via bloedprikken bekend zouden moeten zijn geweest waren nog niet binnen. Die moesten nu over. Hij vertelde alles recht voor zijn raap, ja het is een grote tumor, ja we kunnen dit niet genezen. Op mijn vraag, hoeveel tijd hebben we nog, zei hij, als de chemo aanslaat 50 procent dat hij de twee jaar niet haalt, 50 percent van wel.Dat was even hard maar nu weten we concreet wat we aangaan.
Hij adviseerde weer niet te opereren, alleen als de tumor de darm gaat afsluiten – de chemo moet de tumor laten krimpen – hebben we geen keus natuurlijk. Martin kan nu al kiezen voor de operatie, een darmomleiding met een zakje en zo maar het is een grote operatie en heeft wel degelijk risico’s. Martin maakt die keuze en zijn antwoord was dan ook, nee !!

Hij vertelde dat hij de volgende week met chemo wilde beginnen dus belde hij even met de chirurg om een afspraak voor ons te maken voor twee uur diezelfde middag. Ook schreef hij een aantal recepten, sterkere morfine, percaset10 waar Martin van wist nu waar die te krijgen was volgens hem en wat middelen voor de misselijkheid door de chemo. We hadden net tijd om even wat te eten maar niet om de recepten op te halen en zaten om twee uur in de wachtkamer bij de chirurg, om half 4 werden we in een kamertje gezet en een half uur later zat mijn schat op handen en knieen omdat hij niet meer wist waar te blijven van de pijn, hij had helemaal niks meer. Ik was het ineens allemaal spuugzat en liep naar de balie om te vragen hoelang het nog zou duren eer de dokter dan eindelijk kwam. 20 Dollars betalen en dan uren wachten op een dokter alleen om een afspraak te maken, belachelijk. De balie dame bleef stoicijns en toen brak ik, de tranen kwamen en een oudere assistente stak haar hoofd om de hoek om te kijken wat er aan de hand was, Zeer kordaat pakte zij mij onder de arm en we liepen terug naar Martin, zij zorgde ervoor dat de dokter direct kwam en terwijl we met hem praatten en hij wat luisterwerk naar hart en longen uitvoerde, belde de wonderwoman naar de ziekenhuis apotheek om naar de recepten te vragen – ik wist niet dat je als buitenstaander in die apotheek terecht kon.

Ze vertelde me dat ze het spul hadden, hoe ik er naar toe moest lopen en terwijl Martin alles met de dokter afwerkte liep ik naar beneden. De dame achter de apotheek balie was super aardig, ze had net haar man verloren aan longkanker en wist precies hoe ik me voelde. Hoera, ze hadden de percaset10, de verzekering betaalde niet maar..je raadt het nooit, het kostte me maar 48 dollars voor 120 pillen (ter vergelijking, ze vroegen twee weken geleden voor 120 van een lagere dosering 130.00 bij Walgreens – wie maakt hier het grote geld met medicatie denk je dan), ze hadden de pillen voor de misselijkheid, alle drie soorten, alleen de morfine moesten we bestellen wat ik niet deed, dan maar weer Walgreens proberen. Martin had ondertussen een afspraak gemaakt voor de volgende morgen 6 uur om de chemo poort te plaatsen en toen konden we eindelijk huiswaarts. Ik zette hem af en ging door naar Walgreens waar ik 90 morfine tabletten kocht, kassa 10.00 dollars. Ook maakte ik gelijk afspraken zodat ik in het vervolg de pillen kan ophalen en hij daar niet in de rij hoeft te staan, geen probleem zei de apotheker.
Omdat ik om 5 uur opmoest probeerde ik vroeg naar bed te gaan maar dat lukte van geen kanten, mijn hoofd en gedachten maalden op volle kracht en om half twee stond ik maar weer op om thee te maken. Eindelijk sukkelde ik in slaap maar ik was natuurlijk van geen kanten wakker om 5 uur. Door een rustig en donker Jax naar het ziekenhuis waar ik Martin afzette na alle papierwinkel te hebben ingevuld (waar is dit land zonder formulieren) en toen naar huis, ontbijten en vanalles regelen. Ik was veel te onrustig om even plat te gaan, belde met de assistente van dr Luke, met de sociale verzekering en wat nog meer. Ik moest natuurlijk eigenlijk gewoon werken die dag maar had ‘s morgens vrij gevraagd, om twee uur beginnnen. Even bij Susan aan om alle nieuwtjes uit te wisselen en om half elf ging de telefoon, kom me maar halen. Dus weer in de auto, iets meer verkeer en hij stond al in de rolstoel te wachten bij de uitgang. Hij voelde zich uitstekend en had honger – hij had moeten vasten sinds middernacht – dus we stopten bij Bob voor een ontbijtje. Alles was goed gegaan en de morfine werkte uitstekend en hij werd er niet ziek van. Hij had wat problemen met slikken maar dat had misschien te maken met de slangen onder de huid die ingebracht waren.


http://nl.wikipedia.org/wiki/Port-a-cath


Toen het tijd werd om te gaan werken voelde ik meer vermoeid dan ooit en ik besloot om niet te gaan, een mailtje naar het werk en dat was geregeld. Rond 5 uur viel ik in slaap en rond zeven uur in de morgen werd ik wakker, uitgerust en klaar voor de nieuwe dag. Het was moeilijk om hem alleen achter te laten, zal nog wel erger worden maar ja, weinig keuze en eenmaal op het werk ging de dag snel om. Iedereen wilde natuurlijk weten wat er allemaal gebeurd was dus de dag vloog om. Wel kreeg ik een telefoontje van Social Security, ja die uitkering die we aangevraagd hadden, nee dat kon een probleem worden, zolang niet gewerkt dus waarschijnlijk niks maar nog maar eens invullen en ze zouden het nog eens bekijken – ambtelijke molens, ik haat ze – en toen ik naar huis reed om 6 uur kreeg ik een telefoontje van thuis, Raini kookt !!

Ik had de dag ervoor met Raini een onderonsje gehad want volgens mij realiseerde zij zich niet dat deze ziekte van haar vader ongeneesbaar is, ook vroeg ik om haar hulp en die van Ian die ze mij beiden toezegden. Ze was dus op vrijdag ‘s morgens al gekomen en had de hele dag met haar daddy doorgebracht en later ook Ian gehaald. Er waren steaks, gepofte aardappelen en ik maakte nog gauw op verzoek komkommersalade. Het was gezellig, ze bleven nog een deel van de avond en toen ik later Ian terugbracht naar huis had ik ook even de kans om met hem van gedachten te wisselen. Raini had met Martin een goed gesprek gehad vertelde hij mij, wat hij verwachtte en wat hij wilde dat er gebeurde na zijn overlijden dus ik denk dat nu alles open ligt wat ook voor minder stress zorgt hoop ik, het is tenslotte ook voor mij gemakkelijker als zij weten wat er speelt. Misschien denken jullie, dat is al allemaal zo vroeg, twee jaar is een lange tijd maar misschien hebben we die niet en ik vind het belangrijk dat zijn kinderen weten wat er aan de hand is, dat we compleet open kaart spelen zodat ze later niet zeggen, had me dat maar verteld want ik wilde nog dit zeggen en dat doen.


Zaterdag, gisteren, werkte ik van 12 tot en 9 en toen ik op weg ging was mijn schat, die een paar dagen geleden nog amper kon lopen en verging van de pijn, het gras in de achtertuin aan het maaien, dat gras kwam bijna tot mijn knieen en hij gaat dit in gedeeltes doen. Toen ik thuiskwam was Raini weer geweest en had daddy op barbecue getrakteerd.

Ik stopte bij een yardsale en kon een mooie grote disney theepot op de kop tikken voor Ravyn voor 50 cent (het zijn de kleine dingen die het doen), in deze theepot hoort het plastic theeserviesje wat ze al heeft.


http://www.ebay.com/itm/DISNEY-19-PC-ROYAL-PRINCESS-TEA-SET-IN-TEAPOT-SEALED-NEW-39-99-ADORABLE-/121178203830#ht_39wt_1170


En nu zit ik hier, het is net na zeven uur en ik ben toe aan mijn tweede kop koffie. Minse Winse is net voorbij, ze draaiden vandaag voor ons de Beatles met In my life, een tekst die perfect past bij hoe ik me voel dus voor de liefhebbers, hier is de link


http://www.youtube.com/watch?v=-ZpVxLjqXPE


Ik hoor Martin in de keuken bezig en ik verheug me op een mooie zondag, misschien is hij vandaag goed genoeg om naar een park te gaan en wat te wandelen. We hebben nog niks van de dokter gehoord wanneer we gaan beginnen met de chemo maar ik verwacht dat we daarna wel even niet veel kunnen, hopelijk maakt het hem niet te ziek dus vandaag nog even genieten. Hij is begonnen met een dagboek bijhouden en het nieuwe katje dat ons geadopteerd heeft en veel op zijn schoot zit houdt hem bezig. Gus, zoals ik hem genoemd heb, kwam op het juiste moment in ons leven. Katten weten wat er nodig is denk ik, hij is nog bang voor mij maar is dol op Martin en volgt hem als een puppy.


Ik wil jullie allemaal bedanken, jullie steun is hartverwarmend en geeft mij de kracht om verder te gaan. Gistermorgen zat er een kaart uit Nederland bij de post, de meiden van Office Depot hadden er een regeltje en hun naam opgezet en mij verrast. Martin zei, vergeet niet te zeggen hoeveel dit voor ons betekent en hartelijk dank, alweer, het zijn die kleine dingen die de lichtstraaltjes zijn.


Heel veel liefs van Mariet xxxxx