Cupcakes met muisjes

Pikzjwarte heurkes
un leef klein gezich
wat unne riekdom is ut toch
zo'n pasgebaore wich

de mooder in traone
de vader trots as mer ken zien
opa's en oma's tantes en omes
idderein laefde meij, met vreugd en pien

en noe de besjuute met muuskes
tante Laura bakte keekjes, hiel klein
en ich, ich wins uch vuul geluk
met Jolie, unne perfecte naam veur dit kiendje zo moeij, zoe fijn


Hallo lieve mensen


Deze week werden we verblijd met het nieuws van de geboorte van Jolie, dochtertje van Rolf en Caroline Peeten-Gielen. Caroline is de dochter van Vijo van os Ine dus na kleinzoon Siem nu een kleindochter, proficiat allemaal. Ik keek met verbazing naar de foto’s van een heel mooi kindje met heel lang pikzwart haar, altijd weer een verrassing als je kale of blonde babies gewend bent zoals in onze familie. Bij Eline beginnen nu pas de haartjes te groeien en die is al een jaar geweest maar het was niet anders bij Rob en Frank en ook ikzelf was een laatkomertje wat betreft haren.

http://www.youtube.com/watch?v=nJsp-OCPEKs

Deze week vloog weer voorbij, de hitte is iets minder maar de luchtvochtigheid lijkt niet af te nemen en gisteren zei mijn lichaam ook, stop dus na weken weer eens eerder naar huis. Ik had de afgelopen week wat heibel op het werk over dat ziek zijn, mijn FMLA voor begin juni was afgekeurd omdat ik de benodigde papieren niet had opgestuurd. De laatste keer dat de dokter mijn briefje had ingestuurd was laatst januari en dat moet dus elke 6 maanden gebeuren maar tot mijn verbazing kreeg ik laatst juni (na 5 maanden) al het verzoek, dat me even door de vingers glipte in een lading email om het te laten vernieuwen. Dinsdagmorgen met een vaartje naar het dokterskantoor, papieren gedropt en 25 dollars want anders vullen ze geen letter in maar de dame die dit moest doen was nieuw dus het duurde nog tot donderdag voordat het gefaxed werd. Nu heb ik gisteren een heleboel uitgeprint en ik ga deze afwijzing aanvechten, 6 maanden zijn er geen 5 in mijn boek en dat zullen ze me toch wel even moeten uitleggen.


Donderdag vierden we op het werk dat ons centrum, OPFL (Orange Park, Florida) 5 jaar geleden werd geopend en we werden getrakteerd op fried chicken van Bojangles met bruine rijst, mac and cheese, spercieboontjes en een biscuit, het toetje was mierzoete taart die ik met liefde taart liet. Iedereen was al dagen bezig dat kip van Bojangles iets fantastisch is maar eerlijk gezegd kan ze volgens mij niet tippen aan Church’s die net iets smakelijker en smeuiger is.


http://www.lawfullyweddedwife.com/wp-content/uploads/2011/06/img_6972.jpg



Een week of twee geleden vermeldde ik dat ik een Barbie huis had opgepikt in de straat, aan de curb gezet voor de vuilnis ophaaldienst en dat het er zo mooi uitzag, nou ik heb het schoongemaakt en met pijn in mijn hart verkocht. Ik had het op craigslist gezet met foto natuurlijk en woensdag kreeg ik een mailtje of het nog beschikbaar was, een man kwam het ophalen voor de 7de verjaardag van zijn dochtertje, ik had 30 dollars gevraagd, hij bood 26 (dat had hij bij zich) en de handel werd gesloten. Zo zie je maar, het geld ligt in de straat en ik ga zeker door met naar dit soort koopjes uit te kijken.


http://jacksonville.craigslist.org/tag/3118819519.html



Chris heeft eindelijk een baan gevonden, weliswaar miserabel betaald en dirty maar ja, beter als niks. Hij werkt in een van die shops die banden verkopen, tweedehands (dat is waar ik altijd mijn banden laat verwisselen) en hij moet dus de hele dag bandje af bandje op doen. Als hij thuiskomt is hij da nook behoorlijk zwart, hij werkt van 8 tot 7 en vangt daar 50 dollars voor plus de fooien. Het is ook zwart, onder de tafel en hij vertelde me, het loon is belachelijk maar het is beter dan thuis rondhangen en niks verdienen.



Ik zaq gisteren op het werk (was vrijdag vrij maar daarover een beetje later) dat mijn schema veranderd was met ingang van komende donderdag. Op die dag komt wave 57 (nieuwe collega’s) op de vloer en samen met 3 andere mentoren ga ik deze groep begeleiden en klaarstomen voor naar hun nieuwe teams te gaan. We hebben sinds maart een groot aantal nieuwkomers en ik verheug me op deze nieuwe uitdaging. In mijn groep mentoren zit ook Stephanie, mijn collegaatje die van oorsprong uit Dortmund komt, ze is net terug van drie weekjes Duitsland samen met Joshua en Romy, haar kids. Ze is ontzettend leuk en we lachen wat af, kletsen in het Duits en niemand snapt er ook maar iets van natuurlijk.



Vrijdag was ik dus vrij, planning was yardsalen maar Martin wilde dat ik met hem naar het plasma center in Orange Park ging zodat hij kon doneren. Ik vroeg ook maar weer eens voor de zekerheid, nee ik kan niet doneren omdat ik in Europa gewoond heb en daar hebben ze mad cow disease !!!. Ik moest zo’n uurtje wachten en liep wat rond, winkel in winkel uit en toen hij naar buiten kwam, 25 dollar rijker gingen we lunchen bij CiCi’s, een pizzazaak waar je onbeperkt pizza kunt eten voor 5.99. We begonnen met een salade, niet luxe of zo maar smakelijk en vers, daarna heb ik alle pizza’s geproefd die ze hadden, hun breadsticks waren erg lekker en als toetje cinnamon rolls. Ik heb ‘s avonds helemaal niks meer gegeten, zat nog vol van de lunch. Yardsalen moest dus wachten tot zaterdag op weg naar werk en ik vond weer een kleinood (voor mij althans) een kleine glas in lood raamhanger met molens en schaatsers in klederdracht, dat hangt nu bij mij te pronken, kostte me een heel kwartje, 25 cent maar zo mooi.



Met mijn moeder gaat het zachtjes aan toch meer achteruit, ik heb haar zondag aan de telefoon gehad, ze klinkt zo zacht en kwetsbaar en zegt na een paar zinnen niet veel meer, dan is het net of ze even niet meer kan dus ik houd het altijd kort, emotioneel putten die paar minuutjes haar en mij echt uit . Het lontje is bijna op denk ik, het kaarsje zal zachtjes uitgaan maar mijn wens is, laat het nog even branden tot December ofschoon ik dan ook me realiseer, als dat zou mogen gebeuren dat ze er in December nog is, hoe hartverscheurend wordt dat afscheid dan voor haar en voor mij, hoe het gaat, de pijn is er al, het afscheid nemen begon lang geleden voor mij op het moment dat ik de beslissing nam om te verhuizen maar afscheid nemen doet ook pijn als je dichtbij staat, als je haar elke dag ziet want sterven is definitief, het neemt een geliefde persoon weg die je nooit meer ziet, nooit meer spreekt, nooit meer voelt. Ik ben zo dankbaar dat mijn zus en broers zo zorgzaam voor haar zijn, dat ze omringt is door mensen die haar dierbaar zijn.
Dat was een hevig gedeelte, even tranen maar dat hoort ook bij het leven, loslaten



Allemaal een fijne week, geniet van elk moment, van iedereen die een bijzondere plaats inneemt in jouw leven, de gewone dagelijkse dingetjes die je laten glimlachen want dat is de echte rijkdom



Liefs…Mariet xxxx