Natte voetjes en een klim

Gordijn van regen
Zicht bijna nul
Paraplu, laat me niet lachen
Dat is pure flauwekul
Straten zijn rivieren
Elk kruispunt een mini meer
Thuiskomen zat er even niet in
Hopelijk nooit weer
Kano tegen de garage deur
Soppen help niet echt
Soms moet je gewoon laten gaan
Hopeloos, zo’n natuur gevecht


Hallo lieve mensen


Deze week was er eentje van uitersten in de ware zin van het woord en dit wordt een lang verslag met veel foto’s.
Afgelopen weekend was het nog steeds niet duidelijk, waar gaat Debby naar toe. De prognose was eerst Mexico, toen het daarlangs gelegen Texas (grapje was Debby does Dallas, een pornofilm) maar op maandag deed Debby wat ze wil, Martin zei het duidelijk, ze is vrouwelijk dus wat had je verwacht, die veranderen eerst een aantal keren hun mening en ze bleef gewoon zweven waar ze was, net voor de kust van de panhandle (het westelijk gedeelte van Florida) maar stuurde enorme regenwolken onze kant op dus toen we maandag morgen wakker werden en ik me klaarmaakte om te gaan werken kwamen we erachter dat onze straat overnacht was veranderd in een rivier. Het water klotste over de oprit en het was onmogelijk om de auto te gebruiken. Per slot van rekening is mijn wagentje gemaakt voor op het land en is het geen amfibie voertuig. Zelfs als ik de straat uit zou komen, ik had geen idee hoe de situatie tussen hier en Fleming Island zou zijn. Martin liep naar het einde van de straat, het water kwam bijna tot zijn knieen. De beek achter Susan’s huis die voor de meeste tijd van het jaar zover zelfs helemaal droog stond en zo’n 3 – 4 meter lager is als de weg was veranderd in een wildwater stroom en stond gelijk met de weg dus dat zorgde ervoor dat de afvoerputjes in de goten hun water niet kwijt konden want die lozen daarop. AT&T werd gebeld en omdat je nooit zeker weet wat je werkgever in deze situatie van je verlangt heb ik me gewoon ziek gemeld met het idee om later die dag de situatie nog eens te bekijken en misschien alsnog te gaan werken maar het water zakte vrij langzaam en ik had wat zaakjes te regelen dus uiteindelijk kwam er van werken niks die dag.
Dinsdag morgen was er niks meer aan het handje, de straten waren droog, het water in de achtertuin gezakt en dus op naar het werk maar Debby deed wat ze wilde en er werd voorspeld dat ze die middag richting ons zou komen en weer met grote hoeveelheden regen en onweersbuien. Toen ik dan ook om 17.30 huiswaarts wilde gaan plenste het zo hard dat je nog geen 10 meter vooruit kon kijken. Heel erg langzaam reed ik naar huis, meestal niet harden dan 30 km en dan duurt de normaal 30 minuten durende rit vrij lang, ik reed de meeste tijd achter een politie auto en voelde mij toch vrij veilig al was het vermoeiend om door de regengordijnen te moeten turen om veilig in de rijstrook te blijven. Toen ik Blanding overstak, normaal 5 minuutjes van huis af belde Martin, waar ben je, kom niet aan Susan’s kant de straat in want het water komt ontzettend snel weer omhoog in de straat. In plaats van op de grote weg te blijven wat achteraf misschien veiliger was geweest ging ik van 103th af om mijn normale route binnendoor te pakken. Anvers liep snel vol maar toen ik op London Bridge kwam en dus echt geen hand voor ogen meer zag reed ik ineens zomaar midden in een meer, achteruit ging niet want ik kon niet eens zien waar de weg/kruising was en waar de stoep begon dus gewoon even doorbijten en langzaam maar zeker rechtdoor. Het water kwam op een gegeven moment zelfs over de motorkap spoelen en de autodeuren konden het niet tegenhouden dus de auto vulde zich op met vies bruin water en mijn voetjes werden nat. Even paniek maar ik kwam toch op hogere grond terecht. Martin navigeerde me door de juiste plekken aan de telefoon. Na halverwege richting Ricker te zijn op Melvin Rd veranderde hij van mening en navigeerde me terug naar Susan’s huis en daar wachtte ik aan de kant, de beek was een kolkende massa en stond op punt van doorbreken en we konden niks anders doen als weer terug, het was maar zo’n 200 m naar ons huis maar gekkenwerk om daar de auto door te rijden dus we gingen naar Ricker en konden halverwege de straat komen maar daar stond onze buurman mr Samuel te zwaaien met een lampje en die liet ons niet door. We konden niks anders doen dan de auto bij Jack op zijn hoge oprit parkeren, we kregen een tweede paraplu van Barbara, de schoentjes uit en wandelen, bijna een kilometer door water dat tot mijn knieen kwam. Eenmaal thuis was het een triest gezicht, ik was door en door nat, de achtertuin was een meer dat zelfs het betonnen terrasje overdekte en het water begon de garage in de lopen dus snel wat redden, voornamelijk boeken in dozen. Het achterste gedeelte van de garage heeft een verhoging en daar staat de wasmachine maar ook al mijn dozen met haakwol en borduurspullen dus even zag het er naar uit dat we ook dat naar binnen moesten dragen maar de regen verminderde en het water steeg niet meer, het was centimeters van die verhoging verwijderd, ik schat 2 to 4. Het bleef ook diezelfde afstand onder de drempels van de voor en achterdeur, moet er niet aan denken als het binnengekomen was. Het enige water binnen kwam van de open haard waar de schoorsteen soms lekt bij harde regen. Toen het minder ging regenen zag je ineens allerlei mensen in de straat, vooral de jeugd vond het prachtig, er werden veel foto’s gemaakt en we zagen zelfs meiden zwemmen, niet echt aan te raden wat je weet tenslotte niet waar dat water vandaan komt. Hele clusters mieren driven voorbij, die vormen eilandjes met hun lijven en overleven zo de zondvloed maar later toen er weer trucks door de straat probeerden te rijden werden die eilandjes door de golven uit elkaar gedreven en had je dus kans om allemaal mieren op je benen te krijgen en die rakkertjes bijten flink, Martin’s enkels kunnen daarvan getuigen. Susan waadde rond in regenpak en lange laarzen, ze liep mee met een vrouw met baby die ook niet haar huis kon bereiken. De buren twee huizen verder dobberden rond in hun kano en op een gegeven moment hoorden we dat ze tegen onze garagedeur botsten.
Rond 10 uur in de avond begon het water ineens snel te zakken, de afvoerputjes veroorzaakten mini draaikolken en een half uur later was onze straat in het midden droog dus Martin kon de auto ophalen. In de morgen was het meeste water weg en de auto had zover we konden zien geen echte schade opgelopen van die waterige rit alleen er stond nog drab in en die moet dus vrij langzaam drogen want we konden niet alles eruit soppen. Gewoon de raampjes open de hele dag want het is niet echt een frisse geur met dat opdrogen in deze hitte. Woensdag morgen dus weer werken, water was geen problem maar er waren straten waar het asfalt flink beschadigd was, In onze buurt op een kruispunt onstond een spontaan gat van drie meter doorsnee, het zijn de zogenaamde sinkholes, ondergrond is onstabiel en als er dan flink veel water valt spoelt het nog verder uit en je zit met een gat, vorige week was er een grote in het nieuws, vrouw kwam thuis na een dag op het werk en de helft van haar huis was in de grond gezakt. Mijn buurtje Jocquelin op het werk was aan huis gebonden, ze woont in Middleburg en de weg daar naar toe was op twee plaatsen gewoon doormidden gebroken, het asfalt had over de breedte een gat van een aantal meters, ze kon haar zoon niet naar de opvang brengen want die was onbereikbaar en toen ze donderdag weer kwam werken vertelde ze dat ze bijna een uur moest omrijden om er te komen. Het bleek achteraf dat we tussen de 15 en 20 inches (40-50 cm) regen hadden gehad binnen 24 uur, als dat geen plensbui is weet ik het niet meer. In Jax is alles onder kontrole, nog wat binnenwegen dicht door schade maar de mensen aan de Black Creek en St Mary’s river zitten nog behoorlijk in zak en as, lees water. Beiden rivieren stegen gisteravond nog steeds, het is moerasland en heel veel huizen staan tot de eerste verdieping in het water en de mensen moesten evacueren. In de rivieren op beelden op tv zie je koelkasten en huisraad drijven. De mensen daar zijn gewend aan overlast maar dit is natuurlijk extreem.

http://www.news4jax.com/news/Georgia-residents-ordered-to-evacuate/-/475880/15360176/-/17ox0v/-/index.html


Dit was vanmorgen op het nieuws, net over de grens met Georgia, Flea Hill bewoners werden opgeroepen te evacueren. Het zal wel een tijdje duren voordat de situatie daar weer normaal is.
Na het water kwam de koelte, twee nachten record lage (lees 17C) temperaturen en sinds vrijdag hebben we een hitte golf aan onze broek. OP dit moment is het 26C, het is 9.30 maar het voelt veel warmer door de enorm hoge luchtvochtigheid, het wordt vanmiddag 37C officieel maar voor het gevoel rond de 40. In het midden van de week gaan we dan weer een beetje naar beneden en beginnen de dagelijkse onweersbuien ook weer.


Vrijdag had ik vrij en Carla en ik hadden een dagje uit gepland, op 4 augustus gaan zij, haar man Marcel en zoon Kevin weer terug naar Nederland na 2 jaar hier met plezier gewoond te hebben, ze wonen in een mooi huis dichtbij het strand en ik weet zeker dat ze het lekkere weertje en de natuur zullen missen. Ze kwam me om 10 uur ophalen en we redden richting St Augustine, de oudste stad in Amerika en gesticht door de Spanjaarden in 1565 met een heus fort en een bijna on-Amerikaans sfeertje in de binnestad
http://en.wikipedia.org/wiki/St._Augustine,_Florida
Omdat het zo warm zou worden gingen we eerst naar de vuurtoren die we allebei nog niet eerder bezocht hadden. Die toren is de typische ronde wit met zwarte strepen en er ligt een klein museum bij, heel mooi aangelegd met schitterende oude bomen en we kregen een recordertje mee waar je door middel van nummers intoetsen informatie kon horen over de vuurtoren en de stad. We besloten de klim omhoog te wagen, 219 trappen en door dat we rustig aandeden en halverwege even uitpuften was het niet zo erg. Bovengekomen moest ik echt vechten met mijn hoogtevrees, er is natuurlijk een reling maar ik bleef toch lekker met mijn rug tegen de toren, het voetpad rondom was 1.5 meter breed of zo. Carla had er geen last van en liep rondom en maakte foto’s. De klim naar beneden bezorgde ons wiebelbenen en we concludeerden dan ook dat het met onze conditie maar la la was. De jeep weer in en naar het centrum en we vonden zowaar een gratis parkeerplaats. Voor de lunch wilde ik heel graag naar Bunny’s waar Martin en ik al een paar keer hun heerlijke croissants hadden gegeten, de eerste keer in 2003 met Lauri er ook bij. We bestellen een croissantje kip salade met koffie maar voor het eerst viel het resultaat me beslist tegen. We wandelen wat rond, winkeltjes bekijken, mensen bekijken, je weet dat wel en het was heerlijk ofschoon het flink warm werd. We liepen een Grieks-Orthodoxe shrine binnen met een kleine expositie ruimte met de geschiedenis van mensen die emigreerden vanuit Griekenland en hun geloof meebrachten. Heel mooi beschilderde altaren en plafonds zorgden voor een rustpuntje en voor de eerste keer in 4 jaar kon ik weer eens een kaarsje branden in een kerk, de icoon bij dat altaar was dezelfde die mijn moeder in haar slaapkamer heeft hangen, een heel bijzonder spiritueel moment voor mij daar in de vreemde. Na de vrede van die ruimte weer terug in de drukte van de straat en wij hadden best wel dorst. We liepen een restaurantje met een terras binnen dat er verlokkend uitzag en vroegen of we gebruik mochten maken van het toilet. De serveerster bekeek ons van top tot teen en vroeg of we kwamen eten, nee was ons antwoord alleen wat te drinken op het terras. Ze vertelde ons dat we dan maar eerst naar de publieke toiletten moesten gaan en dan konden we terugkomen voor het drankje, niet eten, niet plassen dus nadat onze sanitaire publieke stop hebben die uitbaters ons niet meer gezien, dat geloof je toch wel. We streken in een stille zijstraat neer op het verder lege terras van een Ierse pub en genoten daar van een ijsgekoelde dronk en na wat gekletst te hebben (ik hoop dat Carla’s oren niet pijn deden, ik probeerde me een beetje in te houden deze keer hehe) ging het weer richting huis. Oh, ik vergeet wat. Ik wilde kijken voor een jurk maar kon niks vinden, toen ging ik op zoek naar een kadootje voor petekind Anne die net geslaagd is voor haar VWO maar weer, niks aparts en toen liepen we een tassen winkel binnen en daar vond ik een hardstikke mooie echt leren tas met allerlei kleurtjes, veel ritsen en voor mij gemaakt en voor een spotprijsje (17.00) dus ik dacht, ik verdien wat extra’s vandaag.
Nadat Carla me afzette en weer naar huis huis en familie ging heb ik lekker even gerelaxed, Martin deed een dutje en daarna weer op tijd naar bed want zaterdag werken betekent drukte deze maand, ze hebben blijkbaar veel te weinig mensen ingepland want we zijn de hele dag code red. Carla bedankt voor de mooie tijd, ik vond het ontzettend gezellig zoals altijd en ofschoon we elkaar niet zo vaak zagen zal ik het missen als jullie straks weer in Nederland zijn, we zien elkaar de 29ste juli weer !!

Vandaag wordt het dus warm, we hebben varkensribjes en corn on the cob (zoete mais), aardappels en verse sweet tea en we gaan vanmiddag proberen buiten te grilklen op een open vuurtje in onze firepit, we hebben Nelson uitgenodigd, Martin’s vriend die vorige December zijn vrouw verloor en best wel eenzaam is. Daarna gaan we naar waar hij woont bij zijn vader en daar kan ik zwemmen in de pool die bij het appartementen complex hoort.

Komende week, wopensdag 4 juli is het natuurlijk Independence Day, lekker vrij maar Martin moet naar zijn dokter,. ‘s Avonds het traditionele vuurwerk en dan voor de rest heb ik zaterdag en zondag vrij, daarna gaan we weer naar vrije vriidagen.
Nou dit was denk ik wel het langste verslag dat ik ooit geschreven heb, voor de mensen die het altijd lezen op dutchpebble.waarbenjij.nu zal ik de link erbij doen voor mijn andere blog waarbij ik foto’s kan plaatsten, je kunt dat vinden op

http://marietvanknippenberg.blogspot.com/search?updated-min=2012-01-01T00:00:00-08:00&updated-max=2013-01-01T00:00:00-08:00&max-results=26

kijk aan de rechtse kant voor het laatste bericht


Ik wil afsluiten met de jarigen, vandaag is Bert Bos jarig, de ega van mijn lieve vriendin Helene en op 5 juli viert Marijn van ozze Hay zijn verjaardag, van harte !!!


Tot de volgende week maar weer, liefs….Mariet xxxx