Alles komt goed

Goeiemorgen lieve mensen



Dit wordt mijn laatste blog in het Nederlands, hierna start ik een blog in het Engels voor mijn Amerikaanse familie en vrienden over mijn nieuwe uitdaging, terug in Nederland.



Ik zit hier, in de woonkamer van mijn broer Paul met koffie op een zonnige woensdagmorgen en denk, wow, dat was een rit om nooit te vergeten, ik ga per dag met jullie doornemen wat er in iets meer dan een week gaande was.



Maandag 23 maart : al op tijd op want de mannen van het verhuizingsbedrijf komen de vracht ophalen. Om 8.30 staan ze op de stoep en om 8.50 hebben ze alles in de vrachtwagen geladen. De man van de papierwinkel, lees lijst waar op staat doos 1 tm 15 boeken, doos 16 tm 30 kleding (heb ik daarvoor alles zo nauwkeurig opgeschreven) vertelt me dat hij maar zelden iets zo goed georganiseerd heeft gezien.

Als ze wegrijden gaat de bel, de nieuwe buurvrouw : de mannen die net hier waren hebben mijn kabels weggetrokken, het blijkt om de kabels voor tv van Comcast te gaan, de volgende morgen worden die gerepareerd.



Nu heb ik dus echt het lege huis gevoel. Raini komt binnenstormen met Caitlyn, haar vriendin, geen Ian erbij om spullen te halen en op te ruimen maar eerst gaan ze uit om iets te eten te halen, anderhalf uur later zijn ze nog niet terug.

Ik ga even door mijn diepvries en maak een flink pakket voor Chris en Missy, jullie herinneren je misschien, zij is de oud collega die jaren geleden door een spin in haar borst werd gebeten en bijna overleed daaraan. Ze hebben het nog steeds moeilijk, zij kan niet werken en hij zit thuis te werken nu, geen auto en moeilijk boodschappen doen dus ik geef hen een redelijk grote krat met vlees en groentes uit mijn vriezer.



Daarna rijd ik naar Damon en Glory voor een lunch op de veranda, sinds die groot is kunnen we afstand houden, daarna naar mijn werk om mijn pasje in te leveren en dan weer naar huis waar ik erachter kom dat spullen halen en opruimen niet is wat ik verwacht. Ja, Ian's matras ligt aan de weg en Raini's bed is weg maar het buro in Ian's kamer staat er nog, er ligt nog heel veel rommel en hondenhaar op de vloer en in Raini's kamer staan nog dozen met klere (die zijn van Alicia en Ravyn, gooi maar weg en nee ik kom niet meer terug, alles wat er nu nog in huis ligt , geen interesse in). Ik ben boos, heel boos want ze maakt haar probleem mijn probleem, alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd heb.

Ik begin dus maar wat op te ruimen en zet alles uit Raini's kamer aan de straat waar het ondertussen een komen en gaan van mensen is, de meeste spulletjes staan niet lang.

Ian's buro kan ik niet verplaatsen, het is een L vorm en ik heb niks om het uit elkaar te halen, laten we dus staan



Dinsdag : Hennie op bezoek, lekker koffie drinken en heel veel kletsen. Verder verkoop ik mijn wasmachine aan iemand die voorbij rijdt en wat dingen oplaadt, voor dezelfde prijs wat ik er 10 jaar geleden voor betaalde, 25 dollars. 's Avonds komen Thomas en zijn vrouw en zoon de vriezer ophalen die ondertussen leeg en ontdooid was. Ook verkoop ik mijn opklaptafels aan de nieuwe buurvrouw die ondertussen weer kabel heeft.

Nog maar een nachtje op de bank, ik mis Melly !!



Woensdag, veel later als gepland door allerlei omstandigheden, toch nog veel meer op te ruimen dan gedacht rijd ik 's middags even op en neer naar Georgia om Kelly de boekenkast, het bankje en een hele krat blikken te brengen, ik blijf niet lang, het afscheid met veel tranen.

De laatste nacht op de bank.



Donderdag : afscheid van Susan, Todd heeft mijn luie stoel al opgehaald en nog wat spullen. Ik zet alles wat nog in huis is aan de straat, veeg de vloeren en neem afscheid van de andere buren.

De koffer in de auto, de sleutel op de afgesproken plek, nog even door de lege kamers die eigenlijk niet leeg zijn maar vol herinneringen vooral de slaapkamer waar Martin zijn laatste adem uitblies en dan naar Darian waar ik hartelijk wordt ontvangen. Als ik daar aankom een berichtje van Delta, de vlucht is verplaatst van vrijdag naar zaterdag, shit, nog een nacht langer.

Darian en Josh doen alles om het me naar de zin te maken en het is fijn om wat extra tijd met de jongens door te brengen - Julius zegt op een gegeven moment : oma i wov you, dont go !!



Vrijdag morgen al snel weer een bericht, verplaatst naar zondag maar dan naar Detroit in plaats van Atlanta en daar wil ik niet naar toe, een van de ergste haarden voor corona in Amerika dus ik bel Delta en vraag wat er aan de hand is. Het blijkt dat al de middag vluchten naar Atlanta vervallen en daarom blijven ze schuiven. De morgen vlucht gaat wel door dus de aardige dame aan de telefoon boekt me om voor zaterdag morgen 9.45 naar Atlanta, moet ik wel 6 uur wachten voor het vliegtuig naar Amsterdam maar ik wil eruit.



Zaterdag morgen vroeg op maar weer een mailtje van Delta, niet 9.45 maar 11.45 dus vertraging. Ik stuur Josh en Darian weer naar bed (het was 6 uur in de morgen) en bel Delta, blijkt dat de crew nog verplicht rust moet houden en dus later kan vliegen. Om 9 uur brengt Josh me naar het vliegveld dat uitgestorven is, we nemen afscheid en ik ga zitten in spanning, wel of niet. Gelukkig zie ik de piloten en de stewardessen inchecken, nu gaat het echt gebeuren. Het vliegtuig is maar voor een derde vol dus ik heb plaats genoeg. Weemoedig kijk ik naar de Dames Point brug en de contouren van Jax, zal ik dit ooit nog zien.

Ik heb ondertussen een tegoedbon van Air Portugal gekregen voor het eerste geboekte ticket, een jaar geldig dus wie weet !!



In Atlanta is het echt een spookstad, het drukste vliegveld van de VS is uitgestorven, bijna alle winkeltjes en restaurants dicht, ik vind nog een starbucks waar ik Chai Latte en een scone bestel.



Langzamerhand vullen zich de stoelen bij de gate, ik heb mijn laptop tas en gewone tas bij me die zwaar zijn, mijn koffer was iets te zwaar dus moest ik overpakken of 100 dollars betalen, simpele keuze nietwaar.



De vlucht naar Amsterdam duurt 8.5 uur en is vermoeiend. Geen dekentjes of kussentjes zoals normaal, het is warm in het vliegtuig, ik heb mijn sjaal om om mijn keel te beschermen en de hele rit draag ik een maskertje. Het is eten is niet slecht en ik kijk bijna de hele nacht films, kan niet goed slapen, zit niet gemakkelijk.



In Amsterdam haal ik mijn koffer op, ga door de automatische paspoort controle, komt geen mens aan te pas, loop door het poortje en zie mijn jongen daar staan te wachten. Rob moest al vroeg op en hij is echt een kanjer, we rijden naar Kessel over een bijna lege autoweg.



Paul staat al te wachten, Rob en ik gaan even wat spullen halen bij de supermarkt, in en uit en dan kan ik eindelijk relaxen.



Kessel en de gemeente Peel en Maas zijn ernstig getroffen, per gemeent staan ze bovenaan in Nederland met slachtoffers, niet iets wat je wilt. In



Het is onwezenlijk als je door het dorp loopt, bijna niemand op straat, heel veel angstige mensen achter gesloten gordijnen en jalouzieen.

Het is koud in Limburg, zondag sneeuwde het eventjes maar de zon schijnt dus ik ga zo weer even een frissen neus halen.



Maandag heb ik met het gemeentehuis gebeld om me te registreren, ze maakten geen afspraken en ik moest alles mailen, heb een bevestiging dat het ontvangen is maar dat is het, ik ben nog niet ingeschreven, kan nog geen DiGi code aanvragen om mijn aow te regelen en nog geen zorgverzekering afsluiten maar ik ben wel aan het an het rondneuzen daarvoor.



Wat ik wel kon is reageren op een email die ik maandag kreeg, een huisje aangeboden en het is leuk. Midden in Kessel tegenover de kerk en tegenover het huisje wat ik een tijdje geleden misliep. Ook heb ik vanmorgen gereageert op nog twee anderen, beiden begane grond bij Mart in de straat en een ervan is volgens mij het huisje waar Marianne's moeder tante Leen heeft gewoond, het heeft een leuk tuintje.



Ik legde aan de instantie uit dat ik nog niet alles heb maar ze zeiden te sturen wat ik wel heb dus afwachten nu.



Gisteren naar het service punt van de ING in Panningen, weer staat Rob voor me klaar (hij heeft ondertussen ook een mobieltje geregeld), daar aangekomen, nee mevrouw, geen code om wachtwoord internet bankieren te veranderen. Weer naar huis en weer een uur aan de phone met de ING, alles viel tegen, ze konden door het virus niet verlengen wat wel beloofd was in februari al, het service punt moest wel het adres en telefoon nummer kunnen aanpassen, anders moest ik maar even (EVEN?) naar Venlo rijden naar kantoor blah blah. Ikzei, weet je wel hoe de situatie hier is, nou dan kon ik een taxie nemen en dan bellen en dan zouden zij het geld storten op mijn rekening. Rob maar weer gevraagd en Nicole op het service punt maakte het in order met adres en nummer, thuisgekomen kon ik eindelijk weer inloggen.



Paul is overdag werken dus het is rustig, ik kook voor ons beiden en we kletsen wat af.



Ik heb natuurlijk nog niemand ontmoet behalve Rob en Paul, ik houd mezelf in isolatie voor zeker twee weken, mijn broers en zus moeten ook voorzichtig zijn en de meiden vinden facetimen ook leuk.



Ik hoop dat jullie allemaal veilig blijven, heel erg bedankt voor het volgen van mijn avonturen gedurende de bijna twaalf jaar dat ik in Jacksonville was en voor alle steun die ik kreeg en nog krijg, alles komt goed



Stay safe....Mariet